Dla mojej wyśnionej muzy

Zostałem

diabłem i barankiem,

choć czuję, że dzieckiem,

onieśmielonym porankiem,

Zostałem

dusz łowcą, mordercą,

co drzazgi wskazuje

swoim szydercom,

choć czuję,

że niemocą,

życiową sierotą,

pozostawioną sobie,

pochmurną nocą.

Zostałem

prowokatorem,

cichym piromanem,

zwady motorem.

choć czuję, że ofiarą

cudzych lęków,

pokoleniową poczwarą,

pokłosiem

i senną marą.

Jestem

wynaturzeniem, wykolejeńcem,

podrzędnym tragarzem,

życiowym odmieńcem.

Jestem

słowem nieznaczącym,

zgubioną szyją,

złą zebrą w prążki,

kameleonem przeźroczystym

w czarno białe wstążki,

chłopcem zalęknionym,

o spojrzeniem czystym

miłości łaknącym.

Jestem niemiłością,

otchłanią i zagubieniem,

kierunków splotem,

czasoprzestrzeni skrzywieniem,

śmierci pokotem,

Kim kurwa jestem?

Gdzie końca kres?

Czy tam gdzieś jestem?

Gdzie końca kres?

A teraz o Tobie, Droga Magdaleno,

biblijna cudzołożnico,

piękna istoto, coś muzą i weną,

przed Tobą klękam i Twoim lico.

Twa dusza jest złota, ornamentem zdobiona,

tak piękna, kobieca, wyśniona, złożona,

ciepła i bystra, intelektem obszyta.

Na zewnątrz wytworna, wewnętrznie skryta.

Tak chciałbym dotknąć, Twego oblicza,

z ust spijać Twoje, spojrzenia i słowa,

pokornie Ci służyć, i dzieci odchować.

Niestety to tylko nieszczęsne słowa,

za wszystko inne chcę podziękować.

Dziękuję

do zachwytu - daleko. Czegoś mi tu brakuje. Może najpierw warsztat?

Racja, może wrócę za jakiś czas.

oczyść głowę, skróć i będzie lepiej:) 

Straszna krytyka. Peel się dobija, ale ten wers - poruszył mnie. 

To taki erotyk jest. Jednak i jakby spowiedź. 

Masa informacji. 

No cóż można zrobić z Twojego wiersza, np. dwa lub nawet trzy. Byłoby ciekawie. Pozdrawiam J.