moja Afrodyta

trudno zapomnieć te radosne oczy

biegnące szybko po dywanie marzeń

który rozkładałem tobie każdej nocy

by zaraz uciec jak zdziwiony zając

wracam o świcie gdy słońce na niebie

rozprasza wszystkie ciemne wątpliwości

planuję wieczór znowu to powtórzę

rozpocznę lepiej ten mój taniec gorzki

 będzie inaczej w końcu cel osiągnę

zatrzymam dłużej zielone źrenice

uwierzę w siebie w pianie się zatopię

poczuję słodycz mojej Afrodyty

Zielonookie pozdrawiają piszącego wiersz

Wszystkie zielonookie są cudne

ale instrukcje ich obsługi są bardzo trudne

Dziękuję i pozdrawiam

Dobre to o instrukcji Andrzeju - fajny wiersz.

                                                                                          Pozd.

Dziękuję Waldi.

Pozdrawiam

A ja kurka wodna nie dość że bez instrukcji obsługi dostałem to jeszcze bez gwarancji, ale za to z wytycznymi.  :D   

                                                                                                                                                                               Pozdrawiam Andrzeju. :)

Jak z wytycznymi od teściowej to masz przechlapane.

Coś na ten temat wiem.

Pozdrawiam

A jak że by inaczej  ;D - nie jest tak źle - dotarliśmy się przez niemal 30 wiosen  :) 

No to czapki z głów.

Ja od 20 lat jestem na etapie szorstkiej przyjaźni.

Pozdrawiam

Miły wiersz dla d/ucha,

odejścia, powroty, błędy i żal za nie. Mocne postanowienie poprawy jako akt twórczy. Z nadzieją, że się uda. 

Trzymam kciuki. Chcieć to móc. Podobno. bb

Oj bardzo romansowy wiersz, ech, się człek roztkliwia po przeczytaniu

Ładnie dla zielonookiej

Dziękuję.

Niby nie utożsamiam się z Peelem, ale zawsze staram się pisać o czymś co mnie spotkło.

Tak jest łatwiej, a na pewno szybciej.

Pozdrawiam

Dziękuję.

Takie tam wspominkowe.

Pozdrawiam

Dziękuję.

Może nosi szkła.

Ale to dla mnie nie ma znaczenia.

Pozdrawiam

Dla mnie tym bardziej