Sztorm

To jest śliczniusie i mądre, acz sprytny ten diament. 

I tu:

Latający Holender? 

@Młoda Dziękuję za serduszko. :-)

Tak... to mógłby być ten okręt... Bardzo lubię koncept Latającego Holendra, czy to z Piratów z Karaibów, czy to z realnych opowieści piratów, aczkolwiek tutaj nie był akurat moją inspiracją. :)

Diament jest bardzo sprytny, ponieważ wywołał ulewę. :)

No i Justyno, dziękuję za serduszko.

Diamentowa była ta ulewa? 

Ciekawa interpretacja i tak też mogło być w tej historii, aczkolwiek chodziło mi tutaj o diamentową kroplę deszczu, która wzbudza ulewę, na sposób opisany w wierszu. :)

Wędrowcze, jeszcze wrócę do Twego wiersza, teraz muszę spadać, że tak powiem. Ale jeszcze przed tym:

Pozdrawiam. J. :))

@Justyna Adamczewska no fakt, leje jak z cebra, diamentowymi kroplami. :)

Z diamentów naszyjnik miałam, 

ale go rozerwałam,

podarować chciałam przejrzystość

przyrodzie, 

bo ona znaczy dla mnie wszystko. 

No to idę... J. 

@Justyna Adamczewska jak romantycznie... :)

Dobry sonet. Odczytuje go metaforycznie. Wielu dziś żeglarzy, którzy marzą o powrocie do domu. Problem w tym, że dość często świata, z którego wypłynęli po prostu już nie ma.

Gratuluję ujęcia tematu i pozdrawiam :)

Bardzo realistycznie i tajemniczo jednocześnie - dla mnie bardzo na tak - super!

                                                                                                                                              Pozdrawiam Wędrowcze

@Sylwester_Lasota @Bogdan Brzozka dziękuję. Kiedy czytam ten sonet widzę stary żaglowiec z poszarpanymi żaglami i połamanymi masztami... gdzieś daleko, na horyzoncie. Nigdy już nie dobije do brzegu i wraz z załogą duchów będzie wiecznie żeglował po morzach i oceanach.

Czuję Baudelairowski klimat. Tak lubię. "Kwiaty zła" to mój ulubiony tomik.

Pozdrawaim

Dziękuję za plusik choć nie czytuję Baudelaire’a. :-)

A mnie na myśl przyszedł wiersz Kazimierza Przerwy-Tetmajera "Ty nie giń marnie"

To mój ulubiony poeta, lubię Młoda Polskę, tak, jak Ty romantyzm

@Justyna Adamczewska

Piękny wiersz i widzę w nim dużo tego co opisałem w swoim. :-) Może dlatego, że Młoda Polska miała jednak wiele wspólnego z romantyzmem... No i bardzo lubię takie motywy walki do końca, nawet beznadziejnej.

No to mamy Wędrowcze o czym pogadać - wierszami. Tyle, ze ja nie piszę, jak młodopolscy poeci. A ty piszesz jak romantyk, ale jeszcze trochę... i ja napiszę wiersz młodopolski. Pozdrawiam i do poczytania J. 

Napisz, napisz... chętnie przeczytam.

Również pozdrawiam serdecznie :)

Nie zawodzisz nigdy! :)

Urzekła mnie natychmiast pierwsza zwrotka: jest po prostu bajeczna! Słyszę ten dźwięk kropli, czuję ich dotyk... "Wichru milion córek" przywiódł mi natomiast na myśl córy powietrza, do których dołączyła mała syrenka z baśni Andersena...

W dalszej części wiersza tak jak @Justyna Adamczewska pomyślałam o Latającym Holendrze. Pytanie "Lecz gdzież załoga moja?" przypomniało mi jednak również upiorną historię statku "Mary Celeste", który znaloziono dryfujący na pełnym morzu bez załogi i pasażerów. Do dzś nie wiadomo, co się z nimi stało...

Pozdrawiam :)

Doskonały pomysł! :)