Nie powiedziałem więcej nikomu

Nigdy już nie zapomnę tamtego przeżycia.

W pokoju mieściła się maszyna do szycia.

Był też telewizor, łóżko i biblioteka.

Na podłodze leżała parafii makieta.

Wszyscy bierzmowańcy ten pokój odwiedzali

I szczegóły uroczystości omawiali.

Ja byłem, jak to zwykle, ostatni w kolejce.

Trzecie imię wymyśliłem sobie w kafejce.

Miny różne mieli wychodzący z pokoju,

Zwłaszcza ministranci, zaprawieni już w boju.

Nadszedł mój czas. Otwarły się drzwi mahoniowe.

Powitały mnie od księdza proboszcza dłonie.

Usiadłem na łóżku. Ksiądz usiadł tuż obok mnie.

Zapytał, jakie wybrałem dla siebie imię.

Oznajmił, że by bierzmowanie było ważne,

Muszę wykonać jeszcze zadanie specjalne.

Potem zapytał, jak często się masturbuję

Oraz na jakie rzeczy wtedy patrzeć lubię.

Potem powiedział, że Pan Bóg nie wszystko widzi.

Następnie pokazał mi zdjęcia gołych dzieci.

Ksiądz rozpiął rozporek i za rękę mnie chwycił.

Nie mogłem uwierzyć, że on się tak nie wstydził.

Wyrwałem rękę, a on złapał mnie za krocze.

Dalszy ciąg zdarzeń pamiętam jak przez przeźrocze.

Rozsypane cukierki, przewrócony stolik…

Proboszcz leżący jak zapity alkoholik.

Uciekłem z tamtego pomieszczenia w popłochu,

Po tym jak przypierdoliłem klesze-pieściochu…

Ile tylko sił w nogach biegłem w stronę domu.

Nie powinienem był mówić o tym nikomu.

Rodzicom mijało popołudnie jak zawsze.

Matka sprzątała. Ojciec miał sprawy ciekawsze.

Gdy powoli wyszedł z salonu z piwem w ręku,

Opowiedziałem, co się stało, pełen lęku.

Najpierw ojciec w milczeniu się we mnie wpatrywał,

A następnie, czy jestem pijany, zapytał.

Zaprzeczyłem, potwierdzając swoją relację.

Ojciec rzekł, iż nie dostanę nic na kolację,

Po czym zaciągnął mnie do pokoju mojego

I kazał pomodlić się do Ducha Świętego.

Uklęknąłem pod portretem Anioła Stróża.

Na zewnątrz oraz w domu nadciągała burza.

Usłyszałem odgłosy rozpinanej klamry.

Wiedziałem, że ten wieczór będzie dla mnie marny.

Ojciec wrócił do pokoju, dzierżąc w dłoni pas.

Nie był to lecz dla mnie ni pierwszy ni drugi raz.

Ojciec ogłosił karę, bo kłamstwem zgrzeszyłem.

Zdjąłem majtki i na łóżku się ułożyłem.

Do pokoju weszła matka i siostra młodsza

Jej również nie omijała kara najsroższa.

Rzemień lądował na gołym tyłku i udach.

W myślach pomodliłem się do Anioła Stróża.

Gdy było po wszystkim, sam na łóżku zostałem.

Pokryte pręgami pośladki masowałem.

O tym co wydarzało się w tamtym pokoju,

Nie powiedziałem już nigdy więcej nikomu…

Bardzo smutny wiersz. Mam nadzieję że powstał na kanwie burzy medialnej, a nie na doświadczeniach własnych autora.

Pozdrawiam!

Bez obaw, bierzmowanie i osiedlową parafię wspominam bardzo dobrze :)

Pavlokox zazwyczaj lubię twoje makabreski jednak tutaj na kanwie ostatnich wydarzeń niesmaczny wiersz.

Przez pryzmat moich pozostałych makabresek - rozumiem. Jako osobny, niezależny wiersz - myślę, że jest OK.

Nie podoba mi się Twój wiersz. Poza tym masz gramatyczne rymy.

od księdza dłonie????

Lepiej zrobić z tego prozę i zadbać lepiej o szczegóły. Ksiądz egzaminował w swoim pokoju?