Pok(r)uszenia

Kusi mnie by zostawić wszystko, niby przypadkiem 
poddać się fantazjom. Żyć 
w nowym czasie, na przekór tej która nie potrafi
negocjować dla nas lepszego losu. Zna pustkę dłużej i wie,

że za rogiem czai się kolejna pusta obietnica. Chcę wyjść, wyjść z tego ciała, 
skruszyć lęk, otworzyć się w tobie i zostać. Przecież możemy być 
kochankami. Pominięci, będziemy niczym

te same niedole, wiecznie niedopasowane miłości. 

Zawsze może być lepiej

lub też

zawsze może być gorzej.

PozdrawiaM.

Marletko, dziękuję za komentarz i serducho,  ale gorzej to już chyba było;)

Teraz w pierwszej kolejności peelka musi pokonać siebie, pozdrówka.

Odwagi ;) 

Świetne zagranie tytułem :)

Prosto napisane, ale od groma emocji,

przerzutnie korelują z rozterkowym myśleniem Peelki.

Podoba mi się, choć chyba wolę, gdy "zagęszczasz" swoje teksty swoistym mrokiem i głębią.

Ale może to tylko kwestia pierwotnego przyzwyczajenia,

bo powyższy tekst podoba mi się coraz bardziej i bardziej,

wciągnęła mnie ta okruchowa relacja :)

Chyba zostanę Twoją fanką absolutną, tak czuję :)))

Pozdrowienia ciepłe i serdeczne,

D.

Marcinie przekażę peelce słowa otuchy. Dziękuję;)

Witaj Deonix.
Masz rację ten wiersz jest zdecydowanie lżejszego kalibru:) Chciałam wreszcie wyrwać peelkę z mrocznego kręgu:) Ale widzisz, że się buntuje. Rozszczepiła się małpa;) Jedno ja się lęka i mówi sparzysz się, drugie że już pora się ogarnąć. Która połówka jest silniejsza, a która słabsza? Którą drogą w końcu podąży peelka? Muszę je skonfrontować;) 
Myślę, że nie zawsze trzeba tworzyć jakąś szczególną metaforykę, czasami proste słowa bardzo mocno trafiają. Najważniejsze, że poczułaś emocje. 
Do tego pozyskać taką Fankę!? To dla mnie zaszczyt Deonix. Dziękuję za miłe słowa.