Obrazek z Aniołem

Otwarło się skłębione niebo

Czerwień zachodzącego Słońca

niczym bramy piekieł

z trzaskiem rzucasz na ziemię

Białe skrzydła rozpostarte po horyzont

wygięty grzbiet

jak baldachim nad miastem dźwigają

Ludzkie wraki, klęski posągi,

czekając stoją w milczeniu,

z wypiętą piersią ku niebu

Na złoty pazur, jak paciorki różańca

Nawlekasz serca potępionych

Oszczędź

Ładny wiersz. Ja zakończyłabym zamiast "oszczędź" - O Boże! straszny miałam sen.

Pozdrawiam z zazdrością na ustach.

Wiersz całkowicie zaskakuje czytelnika zwiedzionego tytułem. Nie spodziewa się Anioła  z mieczem ognistym i apokaliptycznej grozy.

Tekst, mimo że krótki, ma dużą siłę przekazu.

Mała uwaga: zmieniłabym "wypiętą pierś" na coś innego, bo przecież to oznaka zadowolenia, dumy...

Pozdrawiam

P.S. Przyszły mi na myśl obrazy Beksińskiego...

Magdaleno, jednym wersem zatrzymałaś koniec świata... Uff!

Doskonały pomysł.

Pozdrawiam

Dziękuję, dobry wiersz łatwo poprawiać.

To potępieni, czekają na nieuchronne. Piersi wypięte w oczekiwaniu na pazur. 

Dziękuję za zainteresowanie.

Ach, rozumiem.

Pozdrawiam