Światła miasta

Migoczące światła mkną

Jak kolorowe krople deszczu

Rozlewają się nad Ziemią

Jakby w niemym nieba płaczu.

Ono też nie wie co począć,

Też jest zagubione, 

Pokryte sztucznych świateł wzorem.

Wsiadłam do złego pociągu

Pogodzona z losem,

Smutkiem, żalem, mrokiem

Myśląc: 

Czy już nie zobaczę gwiazd?

Ale zapomniałam;

Zimne mury zawsze znikną

Tak jak mroczne chmury

Zawsze przejdą,

Kiedyś je rozgoni wiatr.

A wtedy, pośród świateł nocy

Bólu pełen krzyk ucichnie,

Uleczony

Przez prawdziwy nieba blask.

Dziękuję @WarszawiAnka za serduszko :)

Twój wiersz mi się podoba; jest osobisty, pełen uczuć, opowiada historię. I zawiera optymistyczny akcent. :)

Dziękuję. :)