Moja wiara, moja nadzieja, moja miłość

Wiara

moja umarła już dawno,

piękny miała pogrzeb,

w kondukcie okryte kirem,

szły wszystkie młodzieńcze ideały,

wyobrażenia przyszłych triumfów,

wielkie, piękne marzenia,

pragnienia, cele, oczekiwania,

słuszne poglądy, wzniosłe idee,

na platformie karawanu

przycupnęły z cicha

koncepty filozoficzne, tezy i dogmaty,

konstrukty logiczne, założenia etyczne,

wszystkie one, równo, obok martwej wiary w grobie legły,

a znój codziennego życia – ten grabarz niestrudzony,

chwycił szpadel i zasypał je ziemią,

co przesiąkła klęskami, upokorzeniami,

błędami, niepowodzeniami,

słabością, bólem i troską,

requiescat in pace…

Nadzieja

uparła się i nie chce umierać,

ten twór tak niematerialny, niepewny – nawet sam siebie,

nieugruntowany, nieoparty na faktach,

obcy ścisłym pojęciom naukowym,

trwa niewzruszenie i mami mnie,

szepce do ucha to, co chcę usłyszeć,

czy oszukuje mnie? czy duszę moją karmi

esencją, która otchłań rzeczywistości odpędza,

i błogim balsamem ułudy,

koi krwawiące rany mych pragnień?

niech trwa w zdrowiu i sile,

ten ostatni bastion na drodze człowieka,

co tak dziarsko kroczy ku krawędzi rozpaczy…

Miłość

moja ma się doskonale,

rośnie, pęcznieje, wzrasta i pnie się,

ona buja, pleni się i krzewi,

ona syci mnie i morzy,

poi mnie swym nektarem i wzbudza pragnienie,

daje powód by żyć, lub żywot marny zakończyć,

jest źródłem mego bólu i lekiem na cały ból,

z niej wyrasta ma siła wszelka i niemoc wszelka,

jest przyczyną  i skutkiem,

jest początkiem, nigdy końcem

miłość nie znosi kompromisu,

gra va banque, zawsze o najwyższą stawkę,

lecz, ja jestem cierpliwy, trwam niewzruszenie,

ja ją oswoję, ułożę, ugłaszczę,

sprawię, że będzie potulna i grzeczna,

będzie uległa, miła, wyrozumiała,

zawsze pomocna, gotowa,

stale obecna i wieczna

pospołu trwają wiara, nadzieja i miłość,

a największa z nich jest miłość…

Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość-te trzy: z nich zaś największa jest miłość.
(1 Kor 1-13)

No jakoś Twój wiersz na bazie pewnej napisany. 

Może parafraza tego oto hymnu, pozwól, że przytoczę:

J. 

Moja miłość, która nie zazdrości, nie szuka swego ani żadnych korzyści własnych:)

Kochasz tego pieska - suczkę Sowę. Już kolejny raz ją widzę. Jest po moim wierszem o "dobrych, rozumnych twarzach" - rzeczywiście koi. 

A moje szczęście wygląda tak

Jest pewne nawiązanie, tyle, że mój tekst chyba bardziej pesymistyczny jest...

Koty są suuuperowe, każde zwierzę jest suuuperowe. 

Masz rację jest pesymistyczny, ale,jak sam napisałeś w tytule :

Moja wiara, moja nadzieja, moja miłość

To Twój wiersz.

Mam nadzieję, że nie uraziłam. Jeśli tak, to przepraszam. J. 

No co Ty, czym miałaś urazić? :))

Tak, zawsze jest jakaś nadzieja... ;)

Miłość największa bo gdy masz miłość nie potrzebujesz już wiary i nadziei - tak to rozumiem. Masz miłość więc jesteś totalnie szczęśliwy. Ale miłość do "zdobycia" jest bardzo trudna, bo ona wcale nie jest uległa :) To znaczy jest, ale tylko wtedy, kiedy zechce. Nie imają się jej manipulacje, siła fizyczna etc. Gdy chcesz ją zdobyć gwałtem może okazać się iż zmieniła postać w gumową lalkę :)

Każdy może mieć wiarę i nadzieję - fakt, ale nie każdy ją ma... :(

Tak, zwierzaki mogą kochać bezinteresownie, ale potrafią też gryźć i drapać ;)

----------------------------

Wiara i nadzieja zależą od nas, a miłość już niekoniecznie. Czy miłość jest bezinteresowna, mam wątpliwości. Co do zwierzaków tez, bo jednak czekają na jedzenie. 

Miłość JEST bezinteresowna, w innym przypadku to tylko interes. Może tak - bywamy bezinteresowni, bywamy w miłości, niektórzy bardziej, inni mniej...

---------------------------------------------

----------------------------------------------

Miłość jest bezinteresowna i bezwarunkowa tylko w stosunku do dzieci. Po zauroczeniu, które jest rzeczywiście bezinteresowna, babka ma w stosunku do faceta określone oczekiwania i jak ich nie spełni, to ta miłość szybko wyparuje.