Zapomnienie

zabiłbym świat gdybym mógł
za spętanie Twych przegubów
za wpojenie w Ciebie trudów
byś umarła na szczęścia głód

zabiłbym tych co pozbawili ładu
zaprosiłaś ich do swojego serca
mieniła się Twego życia esencja
w pełnych filiżankach z ideałów

rozkoszując się wypili na raz
po czym rzucili nimi o ścianę
jak nie w co wierzyłaś a porcelanę
tłukli bez przerwy jakby na czas

Twe słowa spisane pełne subtelności
ledwo słyszalne z bezsilności toni
więc nikt nie wyciąga pomocnej dłoni
niezaspokojone pragnienie miłości

nie wołasz, pochlipujesz cicho
gdy akurat nie dławisz się od bólu
gdy tafla łez nie stanowi muru
ale jeszcze nadzieja się tli bo

zostawiłaś do dawnej siebie wskazówki
poukrywałaś je zręcznie mając nadzieję
że ktoś życzliwy podąża za Twym cieniem
i znajdzie schowany przepis odtrutki

moje słowa spisane krwawiącą wątrobą
po tylu przegranych marnych próbach
ale będę szedł po przeciwności grudach
bo pozwoliłaś mi nie bać się być sobą