Nauka jazdy

zaczyna się patrol

elektrowstrząsy

zimne ślepia

zaczynają rozgrzewać

obszar

gepard na antybiotyku

poznaje teren

chory na parkinsona

otępiale zaczajony

atakuje

zagląda w miejsca

z których koty płochliwie

wybiegają policjanci z pianą na ustach

chwilę później

młoda laska – żądza poprawia spódnicę

- lewe interesy mogą iść dalej

nęcić

przez miasto idzie

domalowuje sobie usta

szminką ten ustrój pomazany

szpitale - domki z piasku

usypane idee patroluje

zaglądając w tylne lusterko

tylko kurz i zamęt

treser pod skórą siedzi

razem ze skupieniem

antybiotyk przestał działać

gepard bez łap

bez serca i litości

zostawia ślady krwi

zieleń już nie jest zielenią

jest szarą papką modeliny

pustynie z drogowskazami  krzyży

patrzą się

chcą się przytulić

oczy zniczy w nas

wpatrzone

płoną

pozycja na za piętnaście trzecia

godziny szczytu

śmierć kieruje ruchem

Tomek

Świetny opis widziany oczami kursanta prawa jazdy.

Wiadomo, że kiedy jedzie auto NJ na drodze powinno być pusto, gładko i prosto. :)))

Podoba się metaforyka wiersza, w których zawarte są emocje.

PozdrawiaM.

Wielkie dzięki M. Cieszę się że się podoba. 

Pozdrawiam t.

Witam -  trudny wiersz Tomaszu  i na tym przestane.

                                                                                                                Pozd.

Dobre to dobre :)

Piona .

Dziękuję Waldku za wpis. 

Pozdrawiam t. 

Dzięki. Piona. 

Pozdrawiam t. 

Świetnie napisane.

Nie wszystko jestem w stanie tu analitycznie rozebrać (póki co),

ale czuję ten tekst.

Działa na mnie :)

Pozdrawiam :)

Dzięki za upodobanie. 

pozdrawiam t. :) 

Dzięki za (jak zwykle) wnikliwość. Miałem babcie co chorowała na Parkinsona. Mogę się jedynie domyślać jaki to ból. Może to nadużycie (pewnie tak) ale miało być dobitnie. To porównanie akurat wykorzystałem bez urazy dla choroby. Mam bardzo wiele bólu w sobie jeśli chodzi o krzywdę ludzką itp itd. 

pozdrawiam t. 

Dzięki za swoje cięcie. jeszcze może go przemyślę kiedyś. 

pozdrawiam t.