„Listy…”

…po raz wtóry duszę moją

bierzesz w posiadanie,

(czy można zabrać coś, co

w gwiazdach tobie jest zapisane?)

życie moje znów tobie oddaję,

niczym jest, jeśli w twych dłoniach nie spoczywa,

rozświetlaj swym blaskiem dni moje,

promieniej na firmamencie,

moja bogini, ja u twych stóp,

czas cofasz, wstrzymujesz, zwalniasz bieg,

wchodzę raz jeszcze do rzeki tej samej,

filozof nie znał twej potęgi, mocy,

tylko bądź; jaśniej, emanuj,

aury dla oka zakrytej dozwól,

użycz cząstkę siebie, tego

co od ciebie w eter bije,

ta drobina starczy mi by żyć,

jak jeden promień gwiazdy

pozwala żyć i rosnąć planetom,

tylko bądź; z dala się nasycę,

duszę nakarmię obrazem,

serce napoję zapachem,

umysł pożywię głosem,

---

tak mimochodem, przy okazji,

uczynisz mnie nieśmiertelnym?

tak na marginesie…

fragment z: „Listy do drugiej połowy mej duszy”

Zaciekawia mnie coraz bardziej Twoja poezja. 

Amalaryk – władca Wizygotów z rodu Baltów. (VI w.). 

Interesujący nick wybrałeś.

Wiersz jest, wg mnie, prośbą, błaganiem, modlitwą

Dokonać można niemożliwego. J. 

Ad Justyna Nick taki ze względu na wykształcenie (historyk, choć nie praktykujący). Czasem coś tam skrobnę, ale nie ma tego dużo, piszę jak mi się coś w głowie "uzbiera". Głównie wątki "historyczne" no i miłosne (jak widać). Taka tam miłość platoniczna, bez szans na spełnienie, bo Ona  nie jest wolna..., Ale moje głupie serce nie chce słuchać rozumu.

To jest świetnie dobrane, że się tak wyrażę.