Największe szczęście nie leży w posiadaniu, lecz w pożądaniu czegoś.

To rozkosz, która nigdy nie znika, która jest wieczna,

ale która staje się twoim udziałem,

tylko gdy to czego pożądasz jest nieosiągalne.

Jesteśmy niczym kamienne bloki,

z których rzeźbiarz wykuwa postać człowieka.

Uderzenia jego dłuta, które tak bardzo ranią,

są tym co czyni nas idealnymi.

A powinno się być zranionym?

Tak, bo wtedy się uczymy.

Ból to megafon Boga, który ożywia głuchy świat.

Żyjemy w cienistej dolinie.

Słońce zawsze świeci gdzie indziej.

Za zakrętem drogi, za wzgórzem.

Gdy się kogoś kocha, to się nie chce, by ten ktoś cierpiał.

To nie do zniesienia.

Chce się to cierpienie wziąć na swoje barki.

Skoro nawet ja tak czuję, to dlaczego nie Bóg?

Nie czekam już na nic nowego.

Nie zaglądam za następny róg.

Nie szukam niczego za następnym wzgórzem.

Jestem tu i teraz i to wystarczy.

W taki sposób jesteś szczęśliwy?

Przyszły ból jest częścią teraźniejszego szczęścia?

Czytamy, aby wiedzieć, że nie jesteśmy sami.

Sądzisz, że to prawda?

Przypuszczam, że niektórzy powiedzieliby:

Kochamy, żeby wiedzieć, że nie jesteśmy sami.

Nie sądzę, aby ktokolwiek z nas chciał być samotny.

Po co nam miłość, skoro jej strata tak boli?

Dwa razy w życiu dano mi wybór.

Jako chłopcu i jako mężczyźnie.

Chłopiec wybrał bezpieczeństwo.

Mężczyzna cierpienie.

Teraźniejszy ból jest częścią przeszłego szczęścia.

Tak to działa.

Chyba Ci brakuje "w" w pierwszym wersie. 

Słuszna uwaga.

Bardzo dziękuję:-)

Pozdrawiam.

Bardzo zastanawiający tytuł. Skłania do refleksji. 

A no ...jest jak mówisz.

Dziękuję za całokształt :-)

Winien jestem jeszcze wyjaśnienia.

One trochę później. Obiecuję.

Pozdrawiam :-)

Polman,

Ostatni wers jest zbyteczy. Jako czytelniczka chciałam w komentarzu napisać, że ''tak to działa'' ale mnie wyprzedziłeś.

Wiersz posiada klamrę, z której wynika, iż ból i szczęście są nierozłączne i zależne od siebie, a sentencja ta działa waśnie w dwie strony.

PozdrawiaM.

To miłe, gdy ktoś myśli i odczuwa podobnie.

Jakoś wtedy raźniej.

@Pi_ Pozdrawiam i dziękuje za opinię :-)

Wiesz @Marlett, że myślę o ostatnim wersie tak jak Ty.

No i wyrok na niego wydany :-)

To było z Twojej strony podżegnie i pomocnictwo :-)

Dziękuję i pozdrawiam.

Winien jestem jeszcze wyjaśnienia.

Obiecałem to we wcześniejszym komentarzu.

Ten wiersz powstał w dość szczególny sposób.

W tym wierszu mój jest tylko pomysł…

Słowa napisał ktoś inny…

Wiersz ten powstał po obejrzeniu filmu, który zrobił na mnie wielkie wrażenie.

Ten film to Cienista dolina.

Jest to film

W tym filmie główne role grają Anthony Hopkins i Debra Winger.

Film opowiada historię miłości słynnego brytyjskiego pisarza C.S. Lewisa (autora słynnych "Opowieści z Narnii" ) i amerykańskiej poetki Joy Gresham.

Autorem scenariusza jest William Nichalson.

Dialogi w tym filmie są dla mnie wprost porażające.

Pomyślałem sobie, aby z tych najwspanialszych fragmentów stworzyć wiersz.

Prześledziłem uważnie cały film i wybrałem z niego niektóre kwestie mówione przez aktorów.

I tak powstał ten wiersz.

Mój jest więc pomysł a słowa, jak myślę, pochodzą od Williama Nichalsona.

A tu link do filmu Cienista dolina z 1993 roku:

@Marlett , a jednak to przemyślałem.

I ten końcowy wiersz powrócił:

"Tak to działa."

Ale Twoja uwaga skłoniła mnie do innych zmian.

Tytuł zmieniłem na formę pytającą, ma on teraz postać:

PRZYSZŁY BÓL JEST CZĘŚCIĄ TERAŹNIEJSZEGO SZCZĘŚCIA?

W samym wierszu też zmieniłem treść na formę pytającą we fragmencie:

Jestem tu i teraz i to wystarczy.

W taki sposób jesteś szczęśliwy?

Przyszły ból jest częścią teraźniejszego szczęścia?

Po tych zmianach ostanie zdanie:

Tak to działa.

jest moją odpowiedzią na te pytania i jednocześnie jest oczekiwaniem odpowiedzi na nie ze strony czytelnika.

Czy tak to działa?

Po tych moich zmianach.

Przyszły ból jest częścią teraźniejszego szczęścia?

To takie trochę Wielkanocne pytanie.

Dla Wszystkich najlepsze życzenia.

Abyśmy odnaleźli słoneczna dolinę :-)

 @Pi_ bardzo dziękuję :-)

Jeszcze nigdy pisanie jakiegoś tekstu nie dało mi takiej przyjemności.

Czułem, że trzymam perły w ręku.

Bo czy to nie są perły:

Nie czekam już na nic nowego.

Nie zaglądam za następny róg.

Nie szukam niczego za następnym wzgórzem.

Jestem tu i teraz i to wystarczy.

Żyjemy w cienistej dolinie.

Słońce zawsze świeci gdzie indziej.

Za zakrętem drogi, za wzgórzem.

Można marzyć, aby takie myśli rodziły się w nas.

Takie myśli to gotowy wiersz.

@le_mal bardzo dziękuję