Na teraz

Spoglądam z niebieskiego balkonu
na tłum ludzi poniżej
rodzą się kochają umierają
czekam
może ktoś spojrzy powyżej
może przysiądzie obok
dłoń moją uzna za własną
I tak będziemy patrzeć
to na świat to na siebie
poza czasem aż do końca
a gdy i koniec przeminie
w proch się rozsypiemy
z którego kiedyś razem
udało nam się powstać
i z tak zmieszanych
prochów naszych
ulepi Bóg stary
nowy wszechświat

Z jednej strony, brzmi to tak, jakby życie było tylko złudzeniem. A z drugiej, ten tekst jest zbyt przyziemny, by uprawniał do wyciągania takich wniosków. Ciekawy zamysł, ale chyba nie do końca się udał. 

Tym niemniej jest po prostu nieźle :)