Skrucha

Byłem w samym środku
skrobiąc przez szybę
lazurowe niebo w kałuży,
padało ciągle jak łzy
skulony w kącie 
smutny w pokoju,
ścisnęły ściany
zniknęły drzwi

...do mego domu

musisz się przewrócić!
albo ludzie od ciebie
wszystko odwrócą

masz mury, piękne okna
murale o miłości, lampki
jak oczka głębie, wnęki
i mały sekret w nocy
twe serce, cierpi

jednak mijają czasy
stygnie ognisko i mech,
natura w fundament
tak blisko, że nadaje sens

i minęły czasy

znalazłem po latach;
nie szkło, nie ściana
lecz człowiek skruszony.

Takie poszarpanie ( jeśli odczuwalne) jest raczej celowe. Nagła zmiana rytmiki i jakby wstawki ,,do egzystencji" są nieodłącznym elementem i chyba jedyną możliwością jest przymknąć na to oko przy czytaniu. Ja ze swojej strony mogę przeprosić czytelnika, że wiersz może zgrzytać, może mogłem ubrać go w inne słowa.

 Pozdrawiam, NN.

myślę, że pokora powinna być w człowieku.

O pokorze.. kiedy indziej.

Ps. To miejsce, w którym znalazł się peel, warunkuje ogół zachowań i emocji ;) Bo dlaczego by nie pisać, że ma się piękny ,,dom" gdy wszystko inne wydaje się puste, bez życia(Pozbawione!)? Pozdrawiam ;)

Trudny wiersz, ciężko wejść w świat peela. Jeszcze ciężej zrozumieć.