Mrocznego kredensu tajemnice

Mrocznego kredensu tajemnice

Gdy patrzę w pustą kartkę już tak godzin wiele

To myśleć nie przestaję nad tej pustki sensem,

Bo kiedy już się uda związać rymu węzeł

To mistrz wiązania sznurów w oczy mi się śmieje.

Sonetów mych o gwiazdach pełen mam już rejestr

Więc o czym innym dzisiaj wiersz popełnię tenże,

Choć przyznam, że tak pisać mi niezmiernie ciężej,

To utwór jakiś stworzę z mojej weny sklejek.

Gdy Słońce dzisiaj zaszło powstał Księżyc nocny

I blask się jasny rozlał pośród mgły kredensów

Co w grotach swych posępnych, trupich, jakże mrocznych

Trzymają pełen płynów zestaw wielkich menzur.

Już morał tego wiersza pląsa ruchem skocznym:

Jak nie masz o czym pisać to nie pisz bez sensu.

---

:-)

;) 

@Ilona Rutkowska :-)

Wędrowcze, 

rozrzutny jesteś :)  Narzekasz na myślową pustkę, a ja w szufladach Twojego "kredensu" znajduję materiał na co najmniej dwa sonety. 

Jednak polubić mogę tylko raz :)

Pozdrawiam. 

s

Hehe no może coś się z tego urodzi, a może nie - zobaczymy :-) Dzięki za plusika :)

@Alicja_Wysocka dziękuję za serduszko :-)

@Jedyna taka dziękuję za serduszko :)

Nie ma problemu, coś z niczego ;) Pozdrawiam, czekam na kolejne twoje prace

Tak czasem bywa, że kartka świeci pustką, a myśli nie chcą się powiązać w całość. Podoba mi się właśnie ten motyw wiązania - lubię węzły i sploty - te materialne i te metafizyczne.

Pozdrawiam

@WarszawiAnka

:-)

@Jedyna taka dziękować :-)

@Justyna Adamczewska Dziękuję za serduszko i zgłębienie tajemnic mrocznego kredensu. :)

A proszę :)) Wędrowcze. @Justyna Adamczewska