Zawieszenie

ujrzałam przepaść

tak głęboką

że trudniej ją objąć słowami

niż poczuć

i wtedy zdjęło mnie zimno

i poczułam

kwaskową cierpkość wstęgi smrodu

ciepłego stolca

płynącego

wzdłuż lewej nogi

Ten nagły przeskok na "niższą płaszczyznę" odbioru był dla mnie tak zaskakujący, że zareagowałam śmiechem, pomimo grozy wypowiedzi. :) Odważny i niezwykły wiersz, który nie daje pewności, jak go potraktować: poważnie, czy żartobliwie. Ale to właśnie czyni go dla mnie ciekawym. Pozdrawiam :)

Też mam problem z interpretacją utwory. Nie ukrywam, że również zostałem rozbawiony. Z drugiej strony taka reakcja fizjologiczna, nie jest czymś niezwykłym przy spotkaniu z niewyobrażalnym strachem...

Pozdrawiam :)

Właściwie wiersze można pisać o wszystkim :)

PL zawiesił się na prawej ręce? - na to wygląda.

Tymczasem tyle dedukcji :)

PozdrawiaM.

I niech ta niepewność zostanie :)

Dzięki za przeczytanie :))

Pozdrowionka :)

Zgadza się, nic nadzwyczajnego :)

Samo życie :)

Pozdrawiam :)

25 minut temu, Marlett napisała:

Właściwie wiersze można pisać o wszystkim :)

PL zawiesił się na prawej ręce? - na to wygląda.

Tymczasem tyle dedukcji :)

PozdrawiaM.

-------------------------------

A kto go tam wie :D

Dzięki Marlett :)

Pozdrawiam :)

Kurczę ,ale mnie zaskoczyłaś:D
Po przeczytaniu pierwszej strofy nastawiłam się na zupełnie coś innego, mianowicie na delikatną lirykę:) a tu? niezłe Zawieszenie:P

Pomyślałam że będzie to wiersz o tym jak trudno zmierzyć się człowiekowi z samym sobą. Każdy kto stał nad jakąś przepaścią zapewne inaczej ją widział, odczuwał. Doznania i emocje są skrajnie różne, jak różni jesteśmy my. Tyle po pierwszej strofie, a tu nagle...

druga i ogromne zdziwienie jak z takiego w miarę stonowanego sposobu wypowiedzi,  a co za tym idzie emocji można wpaść w złość, kąśliwy sarkazm ( bo tak odbieram tę drugą cząstkę) Podmiot jest wściekły, ale na co? Może na to co zobaczył wokół? 
Może ta przepaść wcale nie oznaczała jakiejś wewnętrznej katastrofy, tylko wręcz przeciwnie. Może przed oczyma peela rozpościerały się piękne widoki (przepaści mają swoje uroki) i może  sam się zawiesił... dopóty, dopóki nie uzmysłowił sobie jak zanieczyszczone jest środowisko i tu nasuwa się drugie znaczenie przepaści, ten gorszy kontekst, czyli skażenie środowiska, jego niszczenie, a najgorsze jest to że sami za tym stoimy.
Może to wiersz z gatunku ekologicznych? ;)
Pozdrówka Deonix.

Błee...

"Samo życie", jak zaznaczyłaś, choć właściwie już po; chociaż poprzez fizjologię uchwyciłaś stan pomiędzy. Tragiczne i mocne, jak na Autorkę, zaś peelce zdecydowanie bym odradzał ten sposób, pomijając fakt, że drzemie we mnie wielka afirmacja życia. 

Pozdrawiam Deni.

s

Nieznane.

Fizjologiczne objawy strachu przed zmianą, utrata kontroli.

Tytuł nadaje moment w procesie. Już ciało zaskoczyło strach i nieuchronność, ale skok/zmiana to następny etap. 

Deo - fajny tekst, klasycznie Twój, nie jestem zdziwiona, ściskam, bb

Niesamowity tekst. Bardzo odważny choć z trwogą w tle. Pozdrowienia

Ciekawie na to spojrzałaś

i w dużej mierze mogę się z Tobą zgodzić.

Sarkazm - jak najbardziej. Wściekłość też, ale przede wszystkim - przerażenie.

Nie nakreśliłam sytuacji, chciałam dać czytelnikowi pewną swobodę,

więc i ekowymiar ma tu rację bytu, zwłaszcza jeśli chodzi o poczucie bezpieczeństwa związane z rodzimym środowiskiem.

Podoba mi się Twój tok myślenia :)

Wielkie dzięki za pochylenie się nad tekstem :)

Pozdrawiam :))

D.

Podmiot Lir. się zawiesił i balansuje nad przepaścią, ani to życie ani śmierć.

Albo się uratuje albo nie.

PL. niewątpliwie doznał ztrucia z wiadomego sobie powodu (zatrucie słowem?)

Po przesycie potrzebne jest oczyszczenie - reset.

zdrówka;)

Na szczęście nie jestem peelką :)

I też kocham życie :)

Wielkie dzięki za wpis, Samm :))

Pozdrowienia serdeczne :)

D.

No i wszystko się zgadza :))

Bardzo dziękuję :))

Ściskam również :)

D.

To się cieszę niezmiernie :)))

I dziękuję :)

Pozdrawiam również :)

D.

A potrzebne, potrzebne :)

Dzięki za wizytę i czytanie :)))

Zdrówka również :))

D.

Poczułem się podobnie gdy wychodziłem dziś do roboty i zobaczyłem, że jakiś zjeb zesrał się na klatce zaraz za drzwiami wejściowymi do bloku. Czasami życie jest za blisko poezji i albo nie rozumie, co to jest przenośnia, albo ma na to wydalone.

Pozdrawiam.

PS. "Wstęga" w drugiej strofie trochę mnie odrzuca - stolec nie tak bardzo, już mi się dziś opatrzył ;)

Życie i poezja to jedność, czasami dosłowna i radykalna :)

Mnie też chyba ta wstęga bardziej :)

Dzięki za przeczytanie i ciekawy komentarz :)

Pozdrawiam :)