Poza granicami

Piękne :)

Pozdrawiam :)

Witaj  Duszko - lubię twoje wiersze są ekspresyjne otwarte prawdziwe.

                                                                                                                                      Pozd.

Ależ to jest świetne! :)

Niektórych wierszy to Ci normalnie zazdroszczę ;)

Choć miałabym drobną uwagę: osobiście chlapnęłabym jeszcze jeden enter po "granicami",

co prawda tekst może być przez to trochę zbyt kolumnowy w wizualnym odbiorze czytelników,

ale dla mnie miałoby to sens, spotęgowałoby napięcie, uderzenie puenty stałoby się przez to mocniejsze.

Ale to tyle mojego :)

Serdecznie :)

Dziękuję :) I cieszę się, że zajrzałeś :)

Oh, a jak ja lubię Twój komentarz! Ślicznie dziękuję i pozdrawiam :)

Rozumiem Twoje uczucia, bo ja tez się z nim zakochałam - we własnym wierszu! ;)) I była to miłość "od pierwszego wejrzenia" :)

A co do Twojej propozycji, to muszę się przyznać, że tak napisałam pierwszą wersję, ale z powodu optyki połączyłam te dwa ostatnie wersy. Teraz zastanowię się jeszcze raz - czy działanie wypowiedzi nie jest jednak ważniejsze od formy... Dziękuję Ci za ten cudowny i pomocny komentarz. :) Pozdrawiam!

@Luule @Alicja_Wysocka @Silver @Marek.zak1 bardzo się cieszę z Waszych serduszek i każdemu z osobna za nie dziękuję! :) :) :) :)

Genialny! Zazdroszczę. :)

Ten wiersz to jeden z takich, które się jakoś "same napisały", więc pochwałę odsyłam do "Siły Wyższej" i dziękuje Ci w Jej i swoim imieniu! Serdecznie pozdrawiam :)

Piękny drobiazg, aż się zachwyciłem! 

Gratuluję takiego cudu, natchnienie? Jest potrzebne, podobnie jak szczęście. A Ty je masz obydwa naraz. 

Pozdrawiam :)

Oj, ale nie zawsze! Czasem mam też pustkę w sobie i pisanie nie chce wydawać owoców... Ale jestem (do tej pory) uparta. :)

Dziękuję Ci za miłe słowa i serduszko :)

Z pustki też się rodzą ciekawe rzeczy. Człowiek o niczym nie myśli, tylko opisuje to, co widzi lub zapamiętał. 

I wychodzi pięknie. 

Właśnie, czasem ból prowadzi nas w odpowiednie rejony (ramiona :))

zdrówka

Tak :) A te "odpowiednie rejony" to dla mnie nie tylko ramiona kochanej (i kochającej) osoby, ale też wszelkie "życiodajne ramiona" - ramiona prawdy, wiary, nadziei, prostoty i też, a może przede wszystkim ramiona Boga...

Podoba mi sie to Twoje określenie "odpowiednie rejony" :) Pozdrawiam.

Dokładnie tak odczytałem Twój wiersz.

Pozdrawiam

To spełniło się moje życzenie :) Ciesze się :)

Miniaturka do głębokiego zamyślenia duszko. Mało słów, bardzo dużo treści. 
Człowiek jest istotą słabą zrodzoną z grzechu. W całej swojej ziemskiej wędrówce wielokrotnie upada, gubi się, popełnia błędy. Jeśli ma w sobie wiarę, to właśnie ona jest tym ramieniem na którym można się oprzeć, wstać i pójść dalej. 
W wierszu pod lir wyraźnie zaznacza że gubi się poza granicami tych ramion i tak jest kiedy popadamy w zwątpienie, kiedy przestajemy wierzyć. Tutaj wiara jest siłą i opoką. I takie jest przesłanie Twojej miniaturki, przynajmniej ja to tak czytam. Dałaś do myślenia, pozdrawiam.

Pięknie to odczytałaś, tetu :) I pięknie Ci dziękuję za tyle uwagi i głębokich przemyśleń - cieszą i budują mnie :) Pozdrawiam serdecznie.

Tu jest ważna emocja! Podoba mi się "przebieg" wiersza i słowa. Ramiona, granice i wzięcie na siebie pewnych doświadczeń, to ciekawe podejście i jakiś rodzaj pokory wynikającej z błędów lub doznanych krzywd...

W każdym razie tekst chwyta za serce i bardz mi przypadł do gustu ;-)

Pozdrwiam!