jeszcze kiedyś nauczymy się latać

z oddali unosi się
dźwięk powolnego umierania
hałas jest codziennością
cisza nie alternatywą
a luksusem

słychać nas
z klapkami na oczach
ciągniemy wóz
pot wtula się w bruzdy
na zmęczonym czole
to się nazywa życie!

ostry bat uderza
o nagie plecy z których
zamiast miękkich skrzydeł
sączy się krew o smaku rdzy

dalej
jazda
szybciej

bat roztrzaskuje się
na mlecznej skórze
i pęka kryształami
opadamy na kolana
modląc się o wiarę
by ci którzy siedzą
na wozie już nigdy
nie doznali błękitu

Ostro pojechane, ciężko wybaczyć katom.

Co do ciszy, fakt, zaczyna być luksusem. Straszne, jak jeszcze niebo zapełnią nam reklamami ;)

Bardzo dobry wiersz, zrobił na mnie wrażenie.

Pięknie zilustrowałaś tu ludzką krzywdę,

cierpienie ludzi w Twoim wierszu wynika z ciężkiej, mozolnej, niewolniczej pracy.

Pracy, która uwłacza ich godności, odbiera im szanse na spełnienie i szczęście.

Do tego stopnia, że nie są oni w stanie wybaczyć swoim oprawcom, wręcz pragną dla nich potępienia.

Nasuwa mi to na myśl wydarzenia z obozów koncentracyjnych, choć pewnie można to odnieść do wielu sytuacji, 

jakie miały (i mają nadal!) miejsce na świecie, niestety.

Pozdrowienia serdeczne i ciepłe,

D.

Dziękuję @iwonaroma i @Deonix_ za komentarze, byłam bardzo ciekawa, jakie myśli i uczucia wywoła ten wiersz u odbiorcy. Przesłanie, które niesie, niestety dotyka każdego z nas. Dziękuję również @Silver oraz @evicca za obecność i uwagę. Pozdrawiam