Śmierć przewodnika

W porządku... przecież nie musi Ci się podobać.

Wydaje mi się, że forma przerosła treść, dlatego czytelnik może się pogubić.

Ale po kilku czytaniach można odszukać treść wiersza:)

@Marlett Czyżby żaglowiec w Twoim awatarze był moją inspiracją? ;-)

No, może i tak... ale lubię takie klimaty. :-) Ten wiersz jest dla mnie bardzo osobisty, choć może nie wygląda na taki. W ogóle zastanawiam się czy aby nie przestać publikować i pisać sobie do szuflady. Wielokroć stosuję formę i zwroty, które bardzo wielu osobom raczej się nie spodobają i zastanawiam się czy aby nie męczę tym swojego czytelnika. :-)

Hmm... może po prostu dojrzałem w jakiś sposób i nie potrzebuję aż tak bardzo aprobaty, ponieważ samo pisanie sprawia mi najwięcej przyjemności...?

Sam nie wiem... Zdaję sobie sprawę z tego, że Słowackim raczej nie zostanę :-)

Jestem autorką fatografii żaglowca :)

... ale każdy ma swoje ulubione klimaty, nikt tego nie neguje.

Pisanie do szuflady ma raczej niewielki sens, ktoś powinien czytać napisane wiersze :)

Wtedy wiersz istnieje, żyje :) Pisz tak aby pisanie było radością samą w sobie, czasem nawet zabawą.

MOże kiedyś zaczniesz pisać inne wiersze, nie trzymaj się jedynie sonetów.

Każdy powinien pisać po swojemu, bez naśladowania innych, a jedynie wykorzystywać dobre wzorce.

Wena nie jest naszą sługą więc różnie to bywa ...:)

PozdrawiaM.

Witaj -   podpisuje się pod komentarzem Marlett.

                                                                                                   Pozd.

Głębia przestrzeni - i głębia myśli. I to jest to, co mi się u Ciebie tak podoba: rozmach i monumentalność, a na ich tle egzystencjalne przemyślenia i intymność ludzkich uczuć. Bardzo do mnie przemawia ten wiersz swą gwiezdną symboliką i wzrusza bólem ludzkich przeżyć. Jest tu fatalistyczny trud, ale też iskierka nadziei...

Pozdrawiam

...a ja chcę, żebyś dalej tak pisał!

Po pierwsze: sprawia Ci to przyjemność

Po drugie: kto będzie tak pisał, jak nie Ty? :)

Prawie odkryłaś tajemnicę tego wiersza... Opowiada on czym lub kim są gwiazdy, a kim są planety i inne ciała niebieskie, które wokół gwiazd krążą. 

Dziękuję, to bardzo miłe. Inaczej nie umiem pisać, ale i też nie chcę inaczej pisać. To jest mój styl i w nim czuję się najlepiej, najbardziej komfortowo. Bardzo się cieszę, że jest ktoś kto to docenia. To bardzo budujące :)

@WarszawiAnka dziękuję za serduszko! :)

Nomad, rider of the stars,

through the universe... 

 :)

A ja ten wiersz rozumiem jednak trochę inaczej, bardziej "humanistycznie", jako alegorię losów narodów, plemion, pokoleń... Ale pozostawia on szerokie pole dla interpretacji.

Ja też uważam, że powinieneś trzymać się własnego stylu. Piszesz tak, jak czujesz i dobierasz formę (renomowaną, zresztą), która Ci najbardziej odpowiada. Chciałam jeszcze dodać, że sonet ma własną siłę nośną, oprócz treści przemawia formą. Bardzo wyraźnie to czuję, chociaż sama nie próbuję... Sonet "prowadzi" poetę i czytelnika.

Piękna metafora - ale skąd pochodzi cytat?

I taka interpretacja również doskonale tutaj pasuje! Ach, jakże uwielbiam marzyć! :)

Cytat z Wędrowca.1984, 20.03.2019, cieszę się, że Ci się spodobał :)

Nie tylko marzysz, ale dobierasz swoim marzeniom piękne ramy. :)

Widzę, że Cię nie doceniałam... :)

Naprawdę cudowny komplement. Tak, marzenia są cudowne, nawet te niespełnione, bo niespełnione marzenia można spełnić w myślach. :)

Niespełnione marzenia są wiecznie żywe...

Aby zaś marzeniom nie opadły skrzydła, polecam Ci utwór wklejony przez @Artbook™✍. Odkryłam go wczoraj:

Przy takich celtyckich rzeczach przypomina mi się Król Olch, z miejsca :D

Każdy ma własne skojarzenia... :)

@Marlett bardzo dziękuję za serduszka! :)

@WarszawiAnka dziękuję za serduszka również! :)