DZIKA DUSZA

DZIKA DUSZA

Miłość wybuchła z całych sił.
Czy to warto pogrążać się w fantazji?
Żyć dla niej,
krwawić, umierać?
Bóg nie wie, jakie imię nadać dziecku
nocy i dnia.
Kiedy zabierze mnie śmierć, obiecaj,
że posadzisz mnie w moim ulubionym fotelu
i zaczekasz, aż nie zmartwychwstanę.
Samotność ostatnio znacznie podrożała,
nie stać mnie na jej kupno.
Wymknęło mi się jedno przestarzałe słowo,
które rani niczym nożem;
przepraszam, nie chciałam, żebyś umarł.
Wspinam się na szczyt marzeń,
przede mną miliony kilometrów;
Wiem, że umrę w połowie drogi.
A jeśli ogłuchnę od twojego szeptu?
Ze złością wspomniałam, że przed chwilą odjechał
ostatni pociąg. Ten sam, który wykoleił się
tuż przed zamierzoną stacją.
Czy byłbyś w stanie oswoić moją dziką duszę?
Odzwyczaiła się od głosu człowieka,
od jego dotyku...
Jedynie wzajemna miłość mogłaby jej pomóc.
Tylko twoja bliskość by ją uratowała.

tym razem to zapamiętam,

reszta niezły standard, z elementami schematu.

bb

ten koniec ...wybacz trochę banalny - idealizm młodości 

poza tym całość zawiera coś pięknego

diabeł tkwi z szczegółach