Życie mnie mija

Co dzień, budzę się znowu,

witana poranku szarością,

wyrwana ze snu okowy

i zdjęta dziwną lekkością.

Co dzień miejsca te same,

raz za razem dostrzegam.

Widując kałuże rozlane,

myślom gorzkim ulegam.

Co dzień będąc tutaj,

chciałabym tam już się znaleźć,

logiki nawet nie szukaj,

daj rozsądkowi poszaleć.

Co dzień nowy przypadek

mnie mierzi i denerwuje,

zawsze okrutny wypadek,

humor doszczętnie zrujnuje.

Nie co dzień zaś, lecz czasami,

rozmyślań nadchodzi chwila,

że oto przed mymi oczami,

mnie życie własne omija.

Piękne!