Właściwie

...to tylko piszę

moje imię

które Ty

wypowiedziałeś    (nie dopuszczającym sprzeciwu głosem)

chwila zaistnienia zamienia się

w wiersz

(nie wiem jak)

.

.

A zatem wypowiedź jest zaistnieniem, śladem pozostawionym przez byt, ujawnieniem się osobowości...

Ładnie i zwięźle, jak zwykle, Duszko, ale zrezygnowałabym z pierwszego nawiasu wraz z zawartością.

Pozdrawiam

Pięknie to zinterpretowałaś, WarszawiAnko, i zgodnie z moim zamysłem, ciesze się i dziękuję! :)

Ten nawias i treść w nim, choć może nieco odbiegają od stylu wiersza, są jednak dla jego wypowiedzi ważne, bo wyrażają stwórczy autorytet tej "wyższej mocy", która  przywołuje  mnie do pełnego, czystego zaistnienia i wyznacza jego charakter (imię), które z kolei  ja posłusznie zapisuję w wierszu. Pozdrawiam :)

Dziękuję, Duszko. :) Twój zamysł dotyczący słów w nawiasie rozumiem, jednak zakomponowałabym to jakoś inaczej, np. wplatając w treść wiersza... może tak:

które Ty

wypowiedziałeś

pełnym mocy głosem

To tylko propozycja. :)

Pozdrawiam

...i dziękuję za Twój głos. :)

Tak, próbowałam już wcześniej wpleść tę wypowiedź w treść wiersza, ale osłabiało to według mnie jej wyrazistość, więc albo mogłam z niej zrezygnować, albo postawić w nawiasach,  jako wtrąconą, nieco odchodząca od głównego tematu (ale dla mnie ważną) dygresję.. Zdecydowałam się na to drugie - jako kompromis. Ale dziękuję Ci za poświęconą uwagę, przemyślenia i głos pod komentarzem :)

Dziękuję. :)

To Twój wiersz. :)

Pozdrawiam

@evicca Dziękuję Ci za spojrzenie na mój wiersz i zostawione serduszko :) Pozdrawiam