Dzień dobry, to może wyjdę

Bardzo dobrze opisany rodzinny poranek.

Pozdrawiam :)

całkiem przyjemne przebudzenie

Czarku, no bez przesady, to brzmi jak "bo ponieważ że" z monologu Gajosa "Kultura_i_Sztuka",

w mordę... :) No dobra, bez bo. ;))

w półśnie i kitłaszę, ale jak uważasz, chociaż "kitfaszę" nie istnieje w słowniku.

Fabuła przemyślana, ciekawa, chociaż całość (mimo karcącego dzieła o rymie i rytmie) mogłaby płynniej się toczyć, moim zdaniem. Ale podoba mi się zakończenie, bo przypomina podobną frazę na koniec "Pani Dulskiej".

Pozdrawiam.

A mi się podoba ten dzień świra :) Jakby wyrwana scena z tego filmu tylko nie zakreciles siedem razy łyżeczką. Chociaż przecież pięknie się w to wpisuje

Opisany dobrze, ale te poranki nie zawsze dobrze mi robią :) 

Z podziękowaniem i pozdrowieniem. 

Faktycznie 'chociaż przecież' wyszło mi w amoku pisania i nie zauważyłem :)

a w 'kitwaszę' wylazło mi 'fy' w miejsce 'w'. Co do uwag o płynności, mimo karcącego dzieła nie podejmuję polemiki. 

:) 

Dobrze to ująłeś. Taki dzień to każdy dzień... Że też nie zauważyłem analogii. Oj, źle, oj, niedobrze. Na suchego wypłynąłem..... 

Dziękuję Marcin. Miłego dnia (może lepiej nie świra) i udanego tygodnia :) 

Witam -  taki życiowy obraz - uśmiecham się.

                                                                                   Pozd.

Haha, rzeczywiście. No, ale bycie wieszczem to nie w kij dmuchał. Nie było czasu na owsianki :) 

Ty się uśmiechasz, a ja cierpię :) 

Dzięki 

@bronmus45

Dziękuję za wizytę i

A gdzie mnie Ty tutaj wypatrzył?!!!

A serducho wyświetla mi się przydzielone of Ciebie :) 

Ano ino juści - tak było ...

SIEMA!!!

Witam, witam, witam :) 

Niezły galimatias. I jak Ty Czarku znajdujesz czas i miejsce na pisanie?

A może zarządź od czasu do śniadanko do łózka, choćby w niedzielę, pozdrawiam :)

Dokładnie to, niezły 'galimatias', ale zarazem zwykły dzień i "dzień dobry" w zwariowanym poranku

kompletnej rodziny, to może przyprawić o chęć wyjścia i powrotu, wtedy, "gdy przyjdę".. :)
Podoba mi się porównanie Marcina, do 'dnia świra'. Niby komedia, a tak naprawdę, dramat. Twój "dramat",

to szał poranka, ale jest Twój i gdybyś nawet wyszedł to i tak wrócisz, bo w domu czeka 'wenus' i dwa (?)

brzdące (m.in), które sprawiły, że powstał wiersz. Dłuuugi, ale całość przeczytałam.

Pozdrawiam.

ps. do III-ciej chyba najbardziej się uśmiecham, szczególnie, schron z kołdry, rozbawił mnie.... :)
 

Ta opcja sprawdza się jedynie w przypadkach gdy dopadnie mnie jakieś straszliwe przeziębienie i złożony takowym niemal nie opuszczam sypialni. W przeciwnym razie nie ma zlituj. 

A piszę w moim ukochanym Międzyczasie. Normalnie jeśli się kiedyś wydam to pierwszą książkę nazwę Międzyczasy. Niesamowite miejsce. Mówię Ci ;) 

Dziękuję Nata. 

Masz rację - wyjść/uciec chce się nieraz, ale ten galimatias to mój świat i choć daje mi popalić to przecież na dłuższą metę tęskniłbym do moich diabląt (tak, tak dwóch) i Wenus nieraz siejących totalny chaos w moich myślach. 

Porównanie Marcina mega trafne. I masz rację pisząc, że to dramat. Po prawdzie Adaś Miauczyński jest tu bohaterem dramatycznym, a i ja nieraz mam wrażenie, że to wszystko to czysta tragikomedia ;) 

Uściski!! 

Ale nie ma czasu w międzyczasie. jednak wiem o co chodzi, kradniesz sobie czas, w czasie przeznaczonym na coś konkretnego.

Fajny tytuł :)