Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Potargały mną emocje

Wyrzuciły w morze wzruszeń 

 

Tylu ludzi co dzień mijam

Widzę tyle smutnych oczu

 

Bieda miesza się z dostatkiem 

Głód się kłóci z przejedzeniem

 

W kącie dziecko cicho kwili

Jest zmarznięte nic nie jadło 

 

Obok matka gorzko płaczę 

Znów nic nie ma na kolację 

 

Nikt się przy nich nie zatrzymał

Każdy w swoją zmierza stronę 

 

Tyle pustych stoi domów 

Już nie tętnią dawnym życiem 

 

Starsza pani w oknie siedzi

Patrzy tęsknie na ulicę 

 

Znów samotność ją dotyka

Dziś nikogo nie przytuli

 

Wokół cierpień jest tak wiele 

A zbyt mało współczucia 

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Żeby móc współczuć, trzeba najpierw cierpienie zobaczyć, zauważyć, a nawet zajrzeć w nie... Twój wiersz to daje do zrozumienia stawiając nam przed oczy obrazy różnych cierpień. Czytając mam wrażenie jakbym idąc gdzieś, po drodze je spotykała, zauważała... Dlatego pasowałoby mi również na końcu stwierdzenie "a zbyt mało jest zauważania". Pozdrawiam  :)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


×
×
  • Dodaj nową pozycję...