Zapomina i pamięta

zapomina gdzie mieszka
zapomina jak się nazywa
zapomina ile ma lat
lecz doskonale pamięta
kto po cichu go przeklina

tak tak moi mili to prawda
to jego własne dzieci
dla których jego światło
już jasno nie świeci bo

nie ma tyle co miał

więc proszę wszystkich
nie wstydźmy się tych ludzi
niech codziennie rano
nas uśmiech ich budzi

niech słońce im świeci

Przepiękny wiersz Panie Waldemarze.

Ujął mnie za serce, gdyż budzi tyle emocji. Jestem wzruszona.

Waldku ważne przesłanie:

Jakże smutne to:

Spokojnej nocy, Justyna. 

Witam serdecznie - miło że wiersz tak czytasz.

To trudny i smutny obrazek ale prawdziwy.

Ilu takich zapomnianych okradzionych

przez najbliższych...

Dlatego warto o tym pisać nie udawać że nie ma sprawy...

                                                                   Życzę dużo miłych chwil.

Tak Justynko smutne to ale prawdziwe - myślę że warto

o  takich sprawach przypominać - wiem że to sytuacji nie 

zmieni ale na sercu lżej.

Dziękuje za przeczytanie i serduszko.

                                                                                                Uśmiechniętego dnia ci życzę.

Tekst wywołał u mnie smutek, ale i takich mi potrzeba, bo skłania do głębokich refleksji.

Dzięki za przesłanie i ważną myśl.

Pozdrawiam :-)

Witam -  miło że czytasz - poezja to nie tylko miłe obrazki.

Nie możemy takich trudnych tematów unikać...

Dziękuje za odwiedziny i głosik.

                                                                                                                 Pozd.

@evicca   -   dziękuje .

@Zielonooka -  dziękuje za serduszko.