Wędrówka

We mnie wiosna ciśnie garścią nadgodzin i potem, co po zmieszaniu daje taki zamuł, że ciężko się skupić. Wczoraj wybrzydzałbym na brak konsekwencji w rymach, dziś zachwycałbym się rytmem - najlepiej jakbym skomentował pojutrze, ale kto wie do czego będę miał głowę. Jedno jest pewne: szczerbaty starzec fortepian wygrywa.

Pozdrawiam.

czuję się zabrany na miłą przechadzkę w Twoje strony Nafto i w dość odległą przeszłość. Mimo woli przypomniałaś mi też moje fruwające na wietrze prześcieradła i pościel w ogrodzie. Jej zapach wieczorem. Wszystko jednak przebija klimatyczny strych (siedziałem godzinami odnajdując różne "cuda") i poutykane z kurzem szpargały i meble. Świetny obrazek i chętnie przeniósł bym się tam na parę godzin. Albo nie, właśnie zacząłem kichać od tego kurzu ;)

Miło było poczytać, pozdrawiam.

Donie... zgadzam się, nadgodziny potrafią spustoszyć człeka, a wtedy "kiełbie się" w głowie... ;) 
Co do treści, na pewne braki można by ponarzekać i nie miałabym Ci tego za złe, bo dzisiaj mogłabym już drobiazgi zmienić. Rzeczywiście skupiłam się bardziej na rytmie całości, no i..."szczerbaty starzec fortepian".. też u mnie.. wygrywa.. :)

ps. jednak naniosę dwie małe korekty.

Janko... fajnie, że treść pozwoliła na 'wędrówkę' w czasie....  Osobiście lubię takie przechadzki i sądzę, że nie tylko ja.

A strychy, tam to dopiero można 'poszaleć', tylko ten kurz... też kicham, ale.. nafty.. ździebełko znajdę, żeby bardziej

rozświetlić klimat poszukiwań. Miło mi, że było miło.... :)

Panowie, cieszę się bardzo, że wpadliście 'do mnie' ze słowem. Dziękuję i ślę podwójne pozdrowienie.

Iwonarama... Tobie także dziękuję.