Liście nie krzyczą

Te wersy są cudowne... Myśl w nich zawarta otwiera mi głębię prawdy o nas, o życiu... To, że cierpienie nas budzi, otwiera naszą wrażliwość, objawia przeoczoną prawdę, która zapisuje się w bliznach... Dlatego chyba to "czekanie w ciszy, na to, co się zdarzy" jest podświadomym oczekiwaniem na "ożywiające zranienie" rzeczywistością. Tak to odbieram. Piękny przemawiający do zmysłów i duszy wiersz :)

@Malgorzata, @beta_b, dziękuję za obecność :)

Dziękuję; przemyślałem tę kwestię; rzeczywiście, drugi wers drugiej strofy był najsłabszym elementem wiersza, więc zmieniłem go. 

Mam nadzieję, że teraz jest lepiej. 

Nie od dziś się mówi, że trudne przeżycia pozytywnie wpływają na twórcę, a z bólu potrafi narodzić się piękno. Patetyczne, ale tak się czasem lubię poczuć - jak ktoś, kto widzi pełną gamę barw i jest z tego dumny. 

Można też czekać na uspokojenie, na rozmowę, która rozładowuje napięcie. Może to i lepsze od poprzedniej opcji?

Pozdrawiam serdecznie, bardzo mnie ucieszył Twój komentarz :)

Mam wrażenie, że i gotowość do takiej rozmowy powstaje z cierpienia.., że ono stwarza jej konieczność i daje odwagę, się na nią otworzyć... To trudny, złożony, ale w pewien sposób piękny temat. Przyciąga mnie. Dziękuję za Twoją odpowiedź. :)

:) Dziękuję

Zgadzam się, wiele trzeba w sobie przetrawić, żeby znów wyjść do ludzi. I to jest w człowieku szlachetne: że potrafi przezwyciężyć swoją złość. Ale też bardzo trudne. Szczególnie, że gniew jest czymś takim, co łatwo uzależnia. 

W sumie jak ta nawłoć: niby nic, ale jak pięknie ubarwia otoczenie. 

konstrukcja znaczona próchnicą
ukryta pośród róż nasiąka wilgocią

gasną idee zrodzone na bliznach
wypala pragnienia znany jad

blakną wokół barwy 
murszeje mój świat

przesadzam begonie w miejsca słoneczne
ostrożnie podlewam

w ciszy czekam
a liście nie krzyczą

*******

Witam Cię Roklin. Tak widzę Twój wiersz. 

Pozdrawiam :-)
 

@Justyna Adamczewska - tak, niszczenie drzew przenosi złą energię, zdecydowanie jest to okropna rzecz i nie przepadam za cięciem. 

Co jednak zrobić, kiedy stare, spróchniałe drzewo grozi upadkiem i zdemolowaniem okolicy (co po prawdzie się stało, bo parę malw położyło trupem). Nie wiem, czy to nie są problemy pierwszego świata, ale zdecydowanie cała ta sytuacja nie podobała mi się. 

Dziękuję, Wiesławie, za pochylenie się nad moim wierszydłem. Chciałbym jednak zwrócić uwagę, że tytuł celowo skryty jest w środku, gdyż a) sam w sobie jest delikatny, b) lepiej, żeby był skryty, bo wtedy otacza swoistym płaszczem całą resztę i nadaje specyficznego, miękkiego charakteru. Przyspieszyłeś tempo, jak widzę, nadałeś też może większej grozy :) 

Z zaciekawieniem się przyglądam. Pozdrawiam :)

Ale drzewa też umierają, to nie niszczenie, Roklin, gdy:

To humanitarne. Wszystko ma swój kres, jak wiesz. 

Ja miałam kotka - Iryska 18 lat - zachorował na raka, lekarz nie widział szans na ocalenie zwierzaka, kotek, mój Irysek, został uśpiony.;((

No, ma, najlepiej to widać w ognisku czy na kompoście. Jakieś trzy lata temu padły niemal wszystkie grusze w okolicy, wszystkie z powodu starości (ze sto lat miały) i chorób.

Dziękuję za tę arcyciekawą dyskusję :) to bardzo ożywcze, kiedy mogę poczuć w sobie nowy prąd. 

Cieszę się, że przyjąłeś pokojowo moją "ingerencję" w Twoje poetyckie terytorium. Tempo może przyśpieszyłem, ale grozy  nie chciałem dodawać. Powiem tak, tytuł od razu mi się spodobał i przyciągnął moją uwagę, a nad samym wierszem musiałem się trochę "napocić" i dlatego wyszło to co tam "zostawiłem".

Pozdrawiam :)

Hehe, cieszę się, że kombinujesz. Miło mi, że mnie odwiedziłeś :)

Samo życie panie Roklin czy to będzie Polska czy też Brooklyn. 

Pozdrawiam ;-))))))

@Marek.zak1, dziękuję za wizytę :)

@kleksowy123, dziękuję :)

Tutaj sobie bym zrobiła "wśród" zamiast "pośród" i o ile nie jest to sprzeczne z Twoim torem myślenia,

podmieniłabym "a" na "lecz", albo ukryłabym ją po prostu "w różach", ale to moje prywatne marudzenie oczywiście :)

A tu sobie kasuję "i" i wstawiam w jego miejscu przecinek.

Tyle ode mnie jako kosmetyczki :)

A co do wiersza generalnie, to podoba mi się opis,

bardzo plastyczne obrazowanie, coś mnie przy nim zatrzymuje.

Miewam stany psychiczne podobne do Peela.

Jeszcze dopowiem na koniec, że tytuł mi się bardzo spodobał i skojarzył mi się z pewnym moim utworem

(Niemy krzyk), i odczułam, że w pewnym sensie mogą one ze sobą korespondować.

Trudno powiedzieć, na ile słuszne to było, ale wydaje mi się, że nie licząc ostatniej zwrotki tropem poszliśmy podobnym :)

Pozdrawiam :)))

Dziękuję, Deonix :) 

Zostanę przy moim "a", ponieważ, jak sądzę, liście z natury są ciche, spokojne, co najwyżej wiatr lub jakieś stworzenie nimi porusza. 

Cieszę się, że Ci się spodobał (zwłaszcza tytuł!) :)