Nikt nie zauważył

Nikt nie zauważył...

Upadł żółty liść 
z drzewa jesienią.
Upadł na beton 
ludzkich serc. 
Wirował w locie 
ku śmierci w
promieniach 
nadziei.

Nikt nie zauważył.

Upadł człowiek 
z drzewa życia. 
Upadł na Ziemię 
rozterek i bólu. 
Wirował w locie 
ku egzystencji 
w doli i niedoli 
czasu.

Nikt nie zauważył.

Nikt nie otwiera oczu ?
Nikt nie nasłuchuje 
- Śmierci i Narodzin ?
Czy wszyscy są 
wpatrzeni w przyszłość 
cieknącą przez palce ?
I w pieniądz zieleńszy 
od liści...?

Wiersz składający się z momentów. Ciekawa forma. I przekaz. 

Dziękuję za poświęcenie chwili na przeczytanie, i za komentarz, pozdrawiam

Zgrabna forma. 

Ale smutne...

Choć poddobno smutnych wierszy nigdy dosyć 

Pozdrawiam

... piszmy także o smutku, to cząstka życia.

Cieszę się, że ten tekst przypadł do gustu. Staram się wplątać elementy magiczne w teksty i zbudować ponadczasowy przekaz, czasem wyjdzie to lepiej, czasem mniej, ale cel osiąga się często latami i najważniejsze, by do niego dążyć i nie schodzić z drogi ku niemu. Przekaz dość klasyczny w moim rozumieniu. Człowiek mało skupia się na świecie, bliżej mu do własnego nosa, czyli prozy życia ograniczonej do samej egzystencji, a otoczenie pozostaje ignorowane, toteż następuje w moim tekście niebezpośrednia krytyka takiej ignorancji dla zjawisk otaczającego świata - tych dotyczących otoczenia, jak również tych w związku z genezą powstania człowieka. Owa geneza zaczerpnięta jest z wizji upadłych aniołów, którzy w moim obrazie zasiedlili Ziemie. Stali się ludźmi.
Stąd powstały tak bardzo rozwinięte cywilizacje. Stąd technologia o jakiej się nie śniło, ale ten temat zaczyna wykraczać poza samą poezję, więc postanowiłem w tym miejscu postawić kropkę. "." Pozdrawiam

Tak, paleta wrażeń jest po to, by odczuwać smutek na równi z radością. Jednak człowiek jest zwierzęciem wybrednym i lubi tylko to drugie. Optymizm pozostaje w momencie smutku zachwiany, jednak nie jest tak w mojej sytuacji. Osobiście bywam często smutny i już zdążyłem do tego przywyknąć. Szare barwy budzą inne emocje, ale "budzą" i to jest najważniejsze. Tak samo jak w muzyce dźwięki wysokie, alty, które też tworzą odczucia u odbiorcy w specyficznej dla siebie formie, a również są bardzo ważne dla całości np. rozbudowanej kompozycji. Sztuka polega na odpowiednim połączeniu elementów w jedną, konkretną całość. Ciągle kieruję się w stronę odpowiedniego doboru składników. Mam nadzieję, że kiedyś się zbliżę do perfekcji. Jeśli to w ogóle możliwe... Pozdrawiam. 

Dawidzie, również staram się w ten sposób budować swoje teksty. Faktem jest, że różnie bywa z powodzeniem w tym zamierzeniu. Chciałbym umieć pisać tak, żeby dosłownie żonglować figurami stylistycznymi, a ubierając w nie słowa jednocześnie móc przekazywać istotę rzeczy. Kiedy piszę staram się polegać na własnych doświadczeniach, przeżyciach i emocjach, żeby dało się odczuć prawdę i szczerość intencji. Nadal trenuję tę sztukę- nie jest wcale tak łatwo. Masz rację- cel osiąga się latami, dlatego pisanie uczy mnie cierpliwości do życia. Zapraszam na mój profil jeśli jesteś zwolennikiem tekstów egzystencjalnych, dekadenckich, eskapistycznych itp. Na razie widnieją tam tylko dwa wiersze, ale z czasem pojawi się więcej. Tak naprawdę już są, ale czekają w szufladzie. Wynika to z tego, że nie zawsze jestem na tyle odważny, żeby podzielić się swoimi przemyśleniami w sieci.

Hmmm nie każdy potrafi autobezkarnie poddać się radości. Ja np mam wrażenie, że smutek towarzyszy mi od zawsze. Nie jest on u mnie wymalowany na twarzy, ale odczuwam dyskomfort szczerze śmiejąc się w gronie znajomych. Tak jakby radość była dla mnie nienaturalna. Stąd też na pewno wynika tematyka jaką podejmuję- jednak łatwiej jest mi ująć w słowa stan anhedonii niż radości.

Mnie również wiersz się spodobał, bardzo wymowny, konsekwentnie poprowadzony,

świetna, zaskakująca puenta.

Jedynie:

w tym fragmencie trochę za dużo przerzutni, jak dla mnie,

nie jestem przekonana co do tego, że są tu one niezbędne.

Ale to tylko moje zdanie :)

Reszty nie ruszam ;)

Pozdrowionka :)

'tłustek'.... masz rację, chyba większość sięga nie dalej, jak do czubka własnego nosa.

Dziękuję także za poszerzenie informacji, nt Twojego spojrzenia na to, co chciałeś uwzględnić.

A wiersz, utwierdzam się, że nadal mi się podoba.... :)