Wiersze mroku

Mrok I

Za ciemną zasłoną
Nic nie wydaje się niczym
Pływają bezskrzydłe anioły
Snem całej doby
Chichocie krasnala

Tu dusze niepochowane
Drżeniem mgieł są spowite
Wyblakłe rybie ich oczy widzą 

Choć nic nie chcą widzieć 

Mrok II

Za ciepłym deszczem
Pragnienie studni zatrutej
Przekrzywia główkę i iskrzy
Oczkami wystając za murkiem
Laleczki przez wiedźmę uszytej

Macają bezskrzydłe anioły
Kamienne śliskie jej brzegi
Pod dłonią grani grzmi skowyt

Zapada w bezkształtny niebyt

Mrok III

Na łożu w szmacie pościeli 
Wśród elektrycznych połączeń
Wije się postać w topieli
Kradnie oddechy odcieniom
Zrywanych ze ścian półsennych

Ruszają się błędne anioły
Chemiczne wizje pokraczne
Z grafitu ustami śmierć woła

Gardzą błagalnym wołaniem

Mrok IV

Woda napędza wioślarza
Ścięgna woli nieboskiej
Pękają żyły donośnie
Zwisają ramiona pajaca
Majakiem olśnione

Na stole białe anioły 
Ludzkie zszywają gardła
W których daremnie krzyk utknął

Nić pęka bo rozpuszczalna 

Mrok V

Dziewczynka czerwonym lizakiem
Wskazuje ptakom powroty
Pszczoły gotują się w ulu
Przeszkodą drewno ozdobne
Ślepa nóżka w nie wpada

Wirują podniebne anioły
Trzepocą skrzydłami z kości
Splątać myśl chcą zapadłą

Nie z nici lecz zawiłości

Mrok VI

Studenci w białych fartuchach
Wyjmują serce i ważą 
Waga się śmieje szyderczo
Z krwawych pierwiastków
Co wcale nie ważą

Lekceważące anioły
Czyszczą zgrabnie  swe skrzydła 
Znikają nagle strwożone

Z pierwiastków iskry wskrzeszone
Bujnie skrzydła ich smażą

Świetne te mroki. Bardzo obrazowe, hmm filmowe. Czytając skojarzyło mi się trochę piekło Dantego i jego kolejne kręgi. Ciekawy utwór.

Pozdrowienia 

Tak, słuszny trop, mi też się kojarzy z kręgami u Dantego. Pewnie jakoś podświadomie to poszło. Dzięki za obecność i ciepłe słowa. Pozdrawiam.