Matrix jest nieprawdziwy ( drabble)

W filmie, Neo po zażyciu czerwonej pigułki, odnajduje swoje  ciało fizyczne i budzi się w nowej rzeczywistości. Dzięki temu poznaje świat taki, jakim naprawdę jest. 

Jest to świat fizyczny, przerażający, w którym rządzą roboty, cywilizacja jest zniszczona a ludzie są na wymarciu.

Kim jest Neo w macierzy? Ano jest awatarem.

Świat który go otacza jest iluzją, mayą.

Chociaż wydaje się to logiczne, to takie nie jest, bo jest dokładnie odwrotnie.

To właśnie w Matrixie poruszamy się dzięki posiadaniu ciała fizycznego, biokombinezonu.

My, tak naprawdę, jesteśmy świadomością, cząstką boską i świat z którego pochodzimy jest dużo piękniejszy niż ten i niematerialny.

Annie_ a ja mam wrażenie, ze żyjemy w ułidzie, jesteśmy snem tylko, może dobrym czasami, może koszmarem chwilami, ale snem. I ktoś , kto o nas śni się kiedyś przebudzi. 

Może on żyje tysiące lat , wg naszej rachuby czasu. A czym jest życie motyla, w porównaniu z naszą długością życia. A drzewa? No mogłabym tak wymieniać wiele jeszcze. 

Dziękuję za uwagę i tekst o Mtrixie. :)) J. 

Jedno jest pewne - kiedyś się dowiemy :)

Dzięki za komentarz

Znasz Annie opowiadanie F. Kafki pt. "Przemiana"?

Tam facet zamienia się w robaka, a myśli kategoriami człowieka:

Gdy Gregor Samsa obudził się pewnego rana z niespokojnych snów, stwierdził, że zmienił się w łóżku w potwornego robaka.

Leżał na grzbiecie twardym jak pancerz, a kiedy uniósł nieco głowę, widział swój sklepiony, brązowy, podzielony sztywnymi łukami brzuch, na którym ledwo mogła utrzymać się całkiem już ześlizgująca się kołdra. Liczne, w porównaniu z dawnymi rozmiarami, żałośnie cienkie nogi migały mu bezradnie przed oczami.

"Co się ze mną stało?" - myślał. To nie był sen. Jego pokój, prawdziwy, nieco tylko zbyt mały ludzki pokój, mieścił się spokojnie wśród czterech dobrze znanych ścian. Nad stołem, na którym rozpościerała się rozpakowana kolekcja towarów tekstylnych - Samsa był komiwojażerem - wisiał obraz, wycięty przez niego niedawno z ilustrowanego czasopisma i umieszczony w ładnej pozłacanej ramce. Obraz przedstawiał jakąś damę w futrzanej czapce i boa. Siedziała wyprostowana, a ciężką, futrzaną mufkę, w której znikało jej całe przedramię, wznosiła naprzeciw widza.

Następnie Gregor skierował wzrok ku oknu i posępna pogoda - słyszało się krople deszczu uderzające o blaszany parapet - wtrąciła go w całkowitą melancholię. "A gdybym tak jeszcze trochę pospał i zapomniał o wszystkich głupstwach" - pomyślał. Było to jednak zupełnie nieosiągalne, gdyż przyzwyczaił się sypiać na prawym boku, a w swym obecnym stanie nie mógł przybrać tej pozycji.

Jakkolwiek silnie przewracał się na prawy bok, wciąż padał z powrotem na grzbiet. Próbował tego chyba ze sto razy, zamykał oczy, żeby nie patrzeć na trzepoczące nogi, a przestał dopiero wówczas, gdy zaczął odczuwać nieznany mu dotychczas lekki, tępy ból w boku.

"Ach, Boże - pomyślał - cóż za wyczerpujący zawód sobie obrałem! Dzień po dniu w podróży. Interesy są znacznie bardziej denerwujące niż we właściwym sklepie na miejscu, a do tego dochodzi plaga wyjazdów, troska o połączenia kolejowe, nieregularny, kiepski wikt, zawsze zmienne, zawsze nietrwałe, nigdy nie poparte serdecznością kontakty z ludźmi. Do diabła z tym wszystkim!" Poczuł lekkie swędzenie na brzuchu; z wolna przesunął się na grzbiecie ku poręczy łóżka, by móc lepiej unieść głowę, odnalazł swędzące miejsce, obsypane małymi, białymi punkcikami, których pochodzenia nie umiał ustalić. Chciał obmacać to miejsce jedną z nóg, ale zaraz ją cofnął, gdyż przy dotknięciu przeszył go zimny dreszcz.

Cha cha, nie znałam, ale zapodalaś tekst :). 

Chetnie się zapoznam z dalszym ciągiem.

Dzieki.

Annie, zapoznaj się, zapoznaj, a "Nos" A. Gogola znasz? Tam to się dopiero dzieje, hi, hi. 

Nos jest interesującym i zadziwiającym opowiadaniem dotyczącym dziwnej przygody asesora kolegialnego Kowalewa, który pewnego dnia po przebudzeniu zobaczył, że nie ma nosa. Bardzo go to zaniepokoiło. Nie wiedział, co zrobić z tym problemem, a w dodatku spotyka w mieście ów swój nos, a ten w dodatku śmie twierdzić, że jest radcą stanu... 

Trochę jak "Cień" Andersena. :))) 

A, to Kafki -  masz tam literówkę. Ale i tak tego akurat nie znałam :)

Fajnie, może znajdę audiobooka, no i Nosa też :)

Ale wstyd. Dzięki za tę inf. poprawiłam.