Razu pewnego

Razu pewnego, pewien pan
niezamożny. Miał pewien plan
utkany z nici bluszczowych.
Na podstawach pięknych, zdrowych.

Omotał go ten plan wielce,
potykał się niesłychanie.
Gubił guzy w kamizelce,
zapominał zjeść śniadanie.

Aż pewnego razu, w grudniu,
głos zawołał tak ze środka.
„Bumelancie, głupcze, durniu!
Tyś nie szczupak jest a płotka.”

Pan przejął się tym ogromnie,
nie mógł ni jeść, ni pić, ni spać.
Wykonywał plan niezłomnie,
teraz w ruletkę począł grać.

Głos przyszedł znów, a był już kres.
„Tyś naprawdę głupi panie,
boś swój plan zarzucił nie przez
słabość, a przez zaniechanie.”