Do poetów jutra

3 minuty temu, Wędrowiec.1984 napisał:

 

Ależ widziałem, widziałem. Bardzo Ci dziękuję i wzajemnie. O taki uśmiech  :-D

Miejmy oczy otwarte i aktywujmy wyobraźnię. :)

13 minut temu, WarszawiAnka napisał:

 

Myślę, że bardzo wiele osób myśli podobnie. Ja długo pisałam "do szuflady", a później w ogóle przestałam pisać. Zaczęłam na nowo dopiero w zeszłym roku. Bywanie na tym portalu to nie tylko publikowanie, ale też inspirowanie się wierszami innych Użytkowników, którzy: a) piszą zupełnie inaczej niż Ty  b) poruszają tematy, które gdzieś leżały uśpione na dnie Twojej duszy  c) używają zaskakujących sformułowań. które pobudzają wyobraźnię, etc.

Podam zabawny przykład: @Przemysław_Skrzypczyński opublikował wiersz pt. "W pewnej kawiarni". Gdy tylko przeczytałam tytuł, nawet przed otwarciem jego wiersza, natychmiast zobaczyłam własny wiersz pod takim samym tytułem, ale o zupełnie innej treści. Napisałam go prawie natychmiast i wkleiłam trochę później. :)

Mam tak samo. Czytam czyjś wiersz i nagle pojawia się koncepcja na mój własny :)

Przed chwilą, evicca napisał:

Mam tak samo. Czytam czyjś wiersz i nagle pojawia się koncepcja na mój własny :)

Powiem więcej: kiedy miałam dużą przerwę w pisaniu, mało też miałam kontaktu z poezją. I jestem przekonana, że to jakoś wyjaławia. Wyobraźnia owszem, działa, ale nie tworzy poezji... najwyżej małe jej okruszki, które szybko znikają, jak płatki śniegu na mokrym chodniku...

5 minut temu, WarszawiAnka napisał:

 

Miejmy oczy otwarte i aktywujmy wyobraźnię. :)

Dziękuję. :) Wierzę, że pomysłów nie zabraknie.

3 minuty temu, WarszawiAnka napisał:

 

Powiem więcej: kiedy miałam dużą przerwę w pisaniu, mało też miałam kontaktu z poezją. I jestem przekonana, że to jakoś wyjaławia. Wyobraźnia owszem, działa, ale nie tworzy poezji... najwyżej małe jej okruszki, które szybko znikają, jak płatki śniegu na mokrym chodniku...

Dziękuję.

A teraz: do napisania jeden krok... :)

5 godzin temu, Wędrowiec.1984 napisał:

z upiornej taroty

Wiesz co, też tu się zawiesiłam, że jednak "nie-halo" jak dla mnie. Przy próbie przestawienia na l. poj. w tym miejscu jest rzeczywiście problem, bo słowo "upiorny" z tarotem podoba się, a trzeba by się go pozbyć.

" Tarota rozkładając jak pasjans upiory" - takie "cóś" mi wyszło...

Cały sonet brzmi bardzo szlachetnie, może jednak warto coś podmienić w tym układzie? Nie mówię, że po mojemu.

Piszecie tak tu do siebie z Warszawianką, czy warto publikować. Ja rok temu sobie wymyśliłam, że tak, ach, na pamiątkę dla siebie wydrukuję wybrany zbiór swoich wierszydełek. Wszystko miałam już przygotowane i oczywiście jak wszyscy myślałam, że są genialne i ktoś się nad nimi rozpłacze po mojej śmierci. I tak z głupoty zaczęłam pisać coś czasem i wrzucać w internet - okazuje się, że dopiero gdy czujesz tą presję, że ktoś cię przeczyta, prześwietli, gdy odczujesz do bólu, że nikt tego "nie kupuje", albo odwrotnie - lubią cię za pierdółki,  itd itd, spotykasz się z innymi, z tą anonimową masą ludzi piszących, z których większość, w ich odczuciu jest genialna,  a spora ich część całkiem wydaje się taka być, łapiesz tą skalę i proporcje - chyba dopiero wtedy zaczynasz ważyć takie różne szczególiki, że one są jednak istotne. Dla mnie takie są i nie tylko w tym, co sama wypocę, ważne po prostu dla samej siebie.

Pozdrawiam serdecznie.

14 godzin temu, Wędrowiec.1984 napisał:

Do poetów jutra

 

Czy zdolna jeszcze pisać martwa dłoń poety

- / - / - / - / - / - / - 

Stalówką zardzewiałą co papier kaleczy,

- / -  - - / - - / - - / -

Zwilżając kartek rany w szafirowej cieczy,

- / - / - / -  - - / - / -

Zgorzkniałe swego życia spisując wersety?

- / - / - / - - / - - / -

 

---

 

Do napisania powyższego utworu zainspirował mnie ten oto wiersz:

https://poezja.org/utwor/166948-nie/

 

Przeanalizowałem pierwszą strofę - od treści stronię, podejmuję się jedynie analizy budowy wiersza. Rozumiem, że miał mieć formę jambicznej stopy metrycznej? Źle wygląda układ akcentów, bo sylaby akcentowane w jednym wersie nie są akcentowane w drugim, można w drugą stronę - nieakcentowaną w akcentowaną, ale nie na odwrót. 

To, co mi się podoba, że wyszedł z tego ciekawy trzynastozgłoskowiec, ze średniówką po 7 sylabie i konsekwentnie jest to realizowane w każdym wersie. Rymy mogłyby być bardziej udane, ale z drugiej strony ze względu na treść trudno byłoby inaczej. 

Pozdrawiam ciepło. 

@Pi_, @Patryk Robacha dziekuje Wam za opinię. Pewnie ludzie będą się czepiać tej nieszczęsnej taroty... Nie wiem, może zmienię to jakoś jednak później. 

6 minut temu, Patryk Robacha napisał:

Rozumiem, że miał mieć formę jambicznej stopy metrycznej?

Nie, ponieważ nawet nie wiem co to takiego. ;) Niemniej fajnie, że się właśnie dowiedziałem, że cos takiego w ogóle istnieje.

1 minutę temu, Wędrowiec.1984 napisał:

@Pi_, @Patryk Robacha dziekuje Wam za opinię. Pewnie ludzie będą się czepiać tej nieszczęsnej taroty... Nie wiem, może zmienię to jakoś jednak później. 

 

 

Nie, ponieważ nawet nie wiem co to takiego. ;) Niemniej fajnie, że się właśnie dowiedziałem. 

to doszlifuj to, bo jeśli taki układ masz w głowie na etapie kreacji werbalnej wiersza, to oznacza, że jest to talent. 

Tak, tak... jasne, że o tym poczytam. Jednak dobrze zrobiłem decydując się na publikowanie w Internecie. :)

17 godzin temu, Wędrowiec.1984 napisał:

Natchnienia zmarnowane ojca już nie znajdą

I pragnąć będą serca jak głodne sieroty,

Taka prawda, ilez to razy, coś w głowie, coś świdruje,coś mówi... a tu pustka na papierze. Ile to zmiętych kartek, rzuconych w kąt, ileż to zamysłów prysnęło, ot tak, jak bańka mydlana. 

Wędrowcze ten wiersz jest motywacją do działania, choć i trochę straszny ma wydźwięk. 

Ale drzwi nadal otwarte. Pozdrawiam. 

@Maria_M dziękuję! :)

Nie mam nic do tego, że piszesz sonety w stylu romantycznym,

ale odnosząc się do samego już tytułu, wiersz powinien być nowatorski. :)

Nie wyobrażam sobie, by poeci jutra mieli cofać się w stylistyce pisania

do okresu romantzmu. Dlatego wiersz do mnie nie przemawia:)

Sorry.:))