PRZYCIĄGANIE I WAHANIE

Patrzysz na mnie, gdy jestem daleko,

patrzysz, kiedy cię mijam bez słowa;

nawet wtedy, gdy nie drgnie ci głowa

widzę oczu twych błysk pod powieką.

Dążysz do mnie niezmiennie, wytrwale,

szukasz miejsca, by być przy mnie blisko;

w pamięć wryć chcesz mi swoje nazwisko,

postać twą przed oczami mam stale.

Ja też patrzę, gdy jesteś daleko,

patrzę, kiedy mnie mijasz bez słowa;

nawet wtedy, gdy nie drgnie mi głowa

zdradza mnie oczu błysk pod powieką.

Szukam cię, czasem nawet wbrew sobie,

wzywam siłą mych myśli szalonych;

tęsknię do oczu twych niezgłębionych,

wiersze nawet już piszę o tobie...

Czemu więc, gdy pochylasz się ku mnie,

Kiedy nawet cię czasem dotykam

wzroku twego jak mogę unikam,

albo milczę uparcie i dumnie?

Czemu ty, kiedy jestem tak blisko,

gasisz uśmiech i usta zacinasz,

a gdy czasem rozmowę zaczynasz

obojętny się zdajesz na wszystko?

Coś nas ciągle do siebie przyciąga,

coś nas ciągle od siebie odpycha;

każde z nas trochę szybciej oddycha,

każde z nas się tak samo ociąga...

Ja już jestem zmęczona, przyznaję,

dosyć mam już tych ciągłych podchodów;

sama jutro krok zrobię do przodu -

jutro już będziesz mój. Głowę daję!

Trochę przypomina wiersz A. Mickiewicza"Niepewność"

Ostatni wers bardzo wiele determinacji, ANIU. 

Pozdrawiam, J. 

Ooo... jeszcze tutaj wrócę! :)

@WarszawiAnka ...i wróciłem. Śliczne, a najlepsze jest to:

To jest świetne, no bo ileż można czekać, prawda? :)

@Justyna Adamczewska : Dziękuję za Twój głos. :)

Bardzo dziękuję, Justynko, ogromnie mi miło. Jeżeli mój wiersz przywodzi na myśl (choćby z lekka) mistrza Adama, niezmiernie  mi to pochlebia. :)

Dziękuję za piosenkę, bardzo lubię Marka Grechutę. 

Co do ostatniego wersu - determinacja jest często (a może zawsze?) kluczowa...

Pozdrawiam

@Wędrowiec.1984 : Dziękuję za Twój głos. :)

Bardzo dziękuję, cieszę się, że Ci się spodobało. :)

Czekanie ma swoje uroki, jest bardzo romantyczne, ale przychodzi ten moment, gdy staje się nie do zniesienia...

Pozdrawiam :)

Wiersz b. dobry, Aniu - mogę tak zwracać się do Ciebie? 

A mistrza przypomina - myśl przewodnia. 

No tu mam wątpliwości, choć rzeczywiście zależy o co się walczy. J. 

Jeszcze raz dziękuję. 

Oczywiście, że możesz się tak do mnie zwracać - zresztą robisz to już od jakiegoś czasu...:)

Determinacja jest kluczowa, gdy do czegoś dążymy. Oczywiście, gdy cel jest zły, trudno pochwalać działanie podejmowane, by go osiągnąć, tu jednak może być różnie. Czasem człowiek dążący do niewłaściwego celu z rozpędu uderza w ścianę i to go otrzeźwia...

Natomiast gdy cel jest dobry, lub przynajmniej nic nie wskazuje, aby był zły, wtedy determinacja jest po prostu bezcenna. Czasem potrzeba jej najbardziej w ostatnich momentach, jak biegaczowi na finiszu. Ostatni wysiłek decyduje o zwycięstwie. 

I jeszcze jedna uwaga: trzeba umieć dostrzec granicę pomiędzy determinacją a zaślepieniem...

Pozdrawiam

Dzięki, tak mówię do Ciebie Aniu, nie zapytałam o to wcześniej, czy mogę, wybacz. :))

Tym razem ja odwołam się do wieszcza: " Grzeczność nie jest nauką łatwą ani małą..." :)

To oczywiście komplement. :)

Zauważyłam jednak, że na tym Forum zwracanie się do siebie po imieniu raczej przychodzi spontanicznie.

Pozdrawiam :)

Pan Tadeusz! Jakże uwielbiam tę książkę! :)

@Wędrowiec.1984 : Dziękuję. :) W romantyzmie determinacja również odgrywa rolę niebagatelną...

Skoro już @Justyna Adamczewska o Mistrzu napomknęła, to Mistrz teraz zaznacza swą obecność... :)

Ależ oczywiście! I to jak wielką w dodatku.

"...kędy zapał tworzy cudy." ;)

"...nowości potrząsa kwiatem..." :)

 A wiesz... od tygodnia mam ochotę znów wrócić do Soplicowa.  ;)

@evicca : Dziękuję za Twój głos. :)

Oczywiście cytując Ciebie tutaj miałem na myśli mistrza Adama. ;)

"...do tych pól malowanych zbożem rozmaitem,

wyzłacanych pszenicą, posrebrzanych żytem,

gdzie bursztynowy świerzop..."? :)))