Za mgłą

Stare kasztany wciąż nam szepczą 

Senne modlitwy 

Na pożegnanie 

Ucieka lekko ciężki wieczór 

Zapraszam smutek 

Znów na kawę 

I otwierając drzwi pokoju 

W szkło weszła stopa blado-szara 

A on w milczeniu pochłania wzrok mój 

Przysłania zmysły, twarz omamia

Stare kasztany znowu szepczą 

Senne modlitwy 

Na pożegnanie 

Choć uciekł lekko ciężki wieczór 

A smutek wylał swoją kawę 

Jeszcze opada moc tych westchnień 

Rozmów i lat- wspomnienie młode 

A witraż dotknięć mojej duszy 

Już jest rozbitym samolotem 

Tę białą dłoń przysłonił płaszczem 

Nałożył maskę kruczo-czarną 

Pobłogosławił, chwile ostatnie 

A płótno jest dziś tylko kartką 

Jeszcze opada zorza zimna 

I śnieg przyprószy szlak utarty 

Nie wiedząc dokąd wiedzie nicość 

Wybiorę skrzydła z białej waty 

Uniosą stopy blado-szare 

Wzrok przysłonięty czarną plamą 

Choć pozostanie posmak kawy 

Zakończę przyjaźń długotrwałą 

czasem marudzę przy długich wierszach, ale Twój wydal mi się zbyt krotki. Świetny tekst i bardzo płynnie się czyta. Utrzymujesz równowagę, jak na linie. 

Pozdrawiam

@jan_komułzykant bardzo się cieszę, że się spodobał. Pozdrawiam serdecznie i życzę miłego wieczoru 

Witaj Kingo, 

Spokojne słowa - może pozornie, ale jest sennie, czyli coś ucieka - miłość? 

No kawa - ale ze smutkiem pita i chyba rozbita szklanka, czy kawa jest na pobudzenie? 

Kolorystyka w wierszu ciekawa i wata na skrzydła... Ciekawie Kingo, jestem pod wrażeniem. J. 

@Justyna Adamczewska miło Cię tu widzieć ;) Rzeczywiście, oddala się to, co kiedyś pochłaniało. Miłość.

Kawa na pobudzenie, choć można też śmiało rzec, że próbę odrodzenia czegoś, co przeminęło. Czegoś, co pozostawia gorzki posmak, plamę. Pozdrawiam serdecznie. 

Jesteś mądrą kobietą Kingo, jakze się cieszę, że pojawił się tutaj Twój wiersz. Lubie Twoje wiersze i cenię.