panna nikt

czasami jestem panna nikt

zupełnie przeźroczysta

bywam rwącym się głosem

drżącymi dłońmi

spuszczonym wzrokiem

chowanym gdzieś w kącie

meblem biurowym

proszę usiądź

czasami jestem panna nikt

zupełnie transparentna

sparaliżowana

bywam murem

postawionym pod ścianą

niewzruszonym posągiem

który nosi w sobie burzę.

tak czasem może się poczuć każdy

aczkolwiek nie każdy to rozumie 

pozdrawiam:)

Niezły temat, ale troszkę bym ujęła powtórzeń. 

9 godzin temu, Kobra napisał:

Niezły temat, ale troszkę bym ujęła powtórzeń. 

trochę zmieniłam, bez powtorzen lepiej. zastnawiam sie czy nie wyrzucic jednej strofy z "czasami jestem Panna Nikt..." ?

Dumałam nad tym czy ująć. I powiem Ci, że nie wyszło mi, że nie. Dla mnie te wersy z panną nikt są klamrą.
Zastanawiałam się też jakby to było, gdyby panna nikt była z małej litery.
Bywamy panną nikt. Masz wrażliwą duszę, w wierszach to widać.

A pobawiłam się tak:

panna nikt

zupełnie przeźroczysta

bywa rwącym się głosem

drżącymi dłońmi

spuszczonym wzrokiem

schowanym gdzieś w kącie
meblem biurowym - proszę usiądź

panna nikt

zupełnie transparentna

sparaliżowana

jak mur

niewzruszony posąg

noszący w sobie burzę

O ile to nie jest nawiązanie do książki/filmu, to dlaczego w tekście Panna Nikt a nie panna nikt - konsekwentnie, jak w tytule.

O ile to nawiązanie do książki/filmu, to dlaczego w tytule nie Panna Nikt a panna nikt :)

Gdyby do zależało ode mnie, to rezygnowałabym z powtórzenia -  "panna nikt", (jakkolwiek pisanej) - samo w sobie już jest dużym wyrażeniem, jak dla mnie niosącym zbyt duży ładunek emocjonalny, by go powtarzać.

Zastanawiałabym się także nad ograniczeniem "jestem" do miminum - jeden, góra dwa razy. Spłycając bardzo mocno, "jestem" jest manifestacją "czegoś", "istnienia", "bytu", a "nic", a "nikt" wydaje się być tego przeciwieństwem. Dlatego uważałabym z nadmiarem "jestem" pisząc o "niewidzialności", 'nicości" i "nikim".

Nie pasuje mi też do całego obrazu zaproszenie do tego by usiąść na chowanym gdzieś w kącie meblu biurowym. Rozumiem zamysł pokazania, że jestem jako panna nikt niechcianym meblem, ale kto zaprasza, by usiąść na takowym? Na takim nawet się nie siada, nie chce usiąść, się nie zaprasza, bo wstyd, albo po po prostu nie traktuje się tego mebla jako wciąż użyteczne.

Sztach.eta

@Kobra @Sztach.Eta narazie zmieniłam tak, jeszcze pomyślę. chyba "panna nikt" wygląda lepiej faktycznie. co do zwrotu "proszę usiądź" - jest to prośba samej panny nikt. pozdrawiam

To, że to panna nikt zaprasza, jest jasne (moje pytanie miało prowokować), ale dlaczego zaprasza, skoro cały utwór ma podkreślać jej nieistnienie i niewidzialność, bezużyteczność - osobiście bym zrezygnowała. I jeszcze jedno pytanie, dlaczego właśnie 'biurowym' a nie po prostu meblem, jako kategoria, albo konkretnym z imienia. No i to też rodzi sytuację, że niechcianym meblem biurowym może być szafa, stół, no i weź usiądź, ;) nawet przy najbardziej serdecznym zaproszeniu :)

Chodzi mi po prostu o to, że mniej tego wiersza, sprawiłoby, że byłoby go więcej.

Pozdrawiam.

Sztach.eta

17 minut temu, Sztach.Eta napisał:

 

tak właśnie myślałam, że ktoś mi zwróci uwagę, że przecież mebel wcale nie musi być krzesłem ;)  muszę pomyśleć, jeszcze pozmieniam