Sens życia

Życie to jednak są te zabawki
Dziecka grzechotki, na ścianie łapki
Skoki na nartach, upadki w nicość
Łuska na karpiu, rodzinna przystań

Życie to jednak nie jest w kij dmuchał
Na dworzu plucha czy zawierucha
To jest twardymi butami stąpanie
Po mokrym śniegu, lodu łamanie

Śmierć jest to jednak żyć w pustostanach
Od rana kopią, kują od rana
Podnosisz głowę, otwierasz oczy
Szybko zamykasz, by świat zamroczyć

Śmierć jest to jednak utrata wsparcia
Samotna podróż, świata wyparcie
Idziesz chodnikiem, pozory mijasz
I tylko cień twój jak los się zwija

Witaj -  super  - mi się podoba  - ale mam małe ale

wyrzuć ostatnią zwrotkę -  moim mniemaniu psuje całość.

                                                                                                                        Pozd.

Dziękuję za opinię, pomyślę nad tym "ale". Pozdrawiam 

zgadzam się z Waldkiem, jednak bym nie wyrzucał, tylko zamienił kolejność, bo trzecia jest lepsz na puentę.

Pozdrawiam.

Dziękuję za ratunek, szkoda mi było tej zwrotki, też chciałem w niej coś powiedzieć. Pozdrawiam 

ja wiem, czy ratunek, dla każdego sensem życia bywa co innego ;))

Ratunek dla wiersza. Dla Ciebie pewnie skrzypce Janko :)