Bosa stopa wędruje przez świat

Stopa najszybszym jest źródłem poznania,

bo pierwsza dotyka ścieżynek niepewnych.

Ze mchem rozmawia, kamieniom się kłania,

raz kurz ją spowija, raz deszcz zmywa rzewny.

Chłody niestraszne są twardej podeszwie,

choć ból musi znosić, gdy chwila wymusza.

Trudzi się, poci i brudzi, aż wreszcie

przystaje, a kciuki masażem już kuszą.

Jej mózg oznajmia: chcę biec za dziewczyną,

więc pędzi, jak może, za oczu wskazaniem.

Ona wie pierwsza, czy weszła na minę,

czy wyraz twarzyczki przemieni krok w taniec.

Siostra przy siostrze - raz szorstkie, raz gładkie -

w rytm serca podskoczą, gdzie mięśnie poniosą.

Oko się wzrusza, gdy patrzy ukradkiem,

jak stopa wesoła przez świat idzie boso.

16.11.2018

Roklin, tegom się nie spodziewała.  Jeszcze wpadnę podumać na tym, co napisałeś. J. 

Podoba mi się. Bardzo fajnie płynie się przez treść wiersza. 

...i już leci plusik! :)

Bardzo ładny, płynny z dobrym przekazem. Jestem na TAK

Ja też się nie spodziewałem, że napiszę coś podobnego. Obawiam się trochę, że zbyt wiele w tym zabawy. :)

Dziękuję :)

Cieszę się :) Dziękuję za wizytę :)

Ale napisałeś i fajnie, ciekawie, zwraca uwagę, przyciąga. Wena była z Tobą i nadal jest. 

Zabawy nigdy dość, choć i tu umiar jednak potrzebny, bo czyż odróżniailibyśmy zabawę od powagi, gdybyśmy tylko się bawili. 

Wg słów: Jest czas siewu i czas zbiorów. Narka, Roklin. 

Słusznie, umiar jest wskazany. U mnie chwilowo czas na siewy, te poetyckie oczywiście. :)

Roklin,  ten wiersz jest świetny ! 

Mario, dziękuję. Nie spodziewałem się :)