Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Facet związkowy


Marek.zak1

Rekomendowane odpowiedzi

 

Nie jest to teza zupełnie nowa,

że najważniejszą – zdolność związkowa.

Może być facet nudny szalenie,

lecz u samotnych będzie już w cenie.

 

Będzie lekarstwem na dzienne smutki,

szczególnie w zimie, gdy dzień jest krótki,

a wieczór bardzo szybko zapada

I chandra samotne babki zjada.

 

Facet do związku zawsze się przyda,

solidny, żadna efemeryda.

Niski, otyły? Ważne że chcący

i już jest taki podniecający.

 

Zdolność związkowa jest tak seksowna,

bo z takim przyszłość będzie cudowna.

Odrzućcie zatem smutki panowie,

ci, co ją mają, są jak bogowie.

 

One czarują nas seksapilem,

a my partnerstwa kusimy dilem.

Ona samotna, on jest gotowy.

Najlepszy facet – facet związkowy.

Edytowane przez Marek.zak1 (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

najlepszy facet to jest jak ptaszek

lecz bez skojarzeń poproszę zasie

gniazdek to pewno ma naraz kilka

w każdym go czeka przyjemna chwilka

 

mało wymaga koszty też żadne

oko zawiesi na nóżce ładnej

lub się zachwyci przepięknym biustem

skory do zabaw zmysłowych uciech

 

o samotności przy nim zapomnisz

gdy zrobi swoje to już nic po nim

jego świat zabaw paniom umyka

to samochody elektronika

:))

 

 

Edytowane przez Jacek_Suchowicz (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Od wieków jedna rzecz się nie zmienia

(Co powierzchowne - w kąt albo czarty)

Żeby był związek musi być chemia

(Woda cojońska, dezodoranty...)

 

;)

 

Pozdrawiam.

 

PS. Popracuj nad rytmem i rymami - pomysł przedni, ale warsztat mógłby być lepszy (jak przystało na piwnicę/garaż faceta związkowego ). ;)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

aleś napisał o łola Bogo

kiedy się chłopy dezodoryzujo

cycki opadną wieka trwogo

i baby do nich nie podchodzo

 

moze se umyć tylko co nieco

a ślipia babom przez noc się świeco

niech ino pachnie jako to ciele

uzyje mydła marki jeleń

:))

poważnie: Marysieńka przed powrotem Sobieskiego przez miesiąc się nie myła (źródła historyczne)

 

Edytowane przez Jacek_Suchowicz (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Elewacje kamienic w słońcu padającym z ukosa. Puste ulice jakiegoś tkliwego lata. W jakiejś zatajonej otchłani czasu.   Przechodziłem tędy wiele razy. Przechodząc, przechodzę raz jeszcze…   I wciąż jeszcze…   W powiewie nostalgii lekkiej jak piórko przelatującego ptaka.   Przemieszczam się w tej iluminacji powolnym krokiem, w tej pustce zagubienia.   Idąc śladem kogoś dawnego. Kogoś, kto szedł tędy na starej, pozrywanej celuloidowej taśmie.   Tak oto tkwiąc jeszcze połową ciała w przeszłości, drugą wnikam w przyszłość. Przenikając teraźniejszość w nagłym błysku pamięci.   Jakie to lata? 50. XX wieku.   Coś koło tego.   Stojące na poboczach auta połyskują grubymi wargami chromowych zderzaków.   Ich spocone czoła szyb, masywnych karoserii.   Czuć od nich benzyną i nadtopioną gumą.   Stoją samotne. Nagrzane słońcem…   Parkowe ścieżki z chrzęszczącym pod stopami żwirem…   Most ze spiralą schodów po obu brzegach rzeki, w której ryby opadają z pluskiem srebrzystą płetwą.   Postukują cicho świetliste w wietrze okna. Poruszane niczyją ręką.   Ceglany mur… Siatka ogrodzenia…   Za siatką żywopłot w gąszczu trawy.   Korzenie… bez woni.     Kwiaty w betonowych donicach.   I furtka do ogrodu, co się otwiera z cichym skrzypieniem…   .(Włodzimierz Zastawniak, 2024-0424)      
    • Jakby feniksy, słowiańskie rarogi, Wzbiły się w niebo ze zgliszcz i popiołów, Kiedy krzyż upadł, bo cięższy niż ołów - Tak ze snu się budzą rodzime bogi.   Niebo dziś płonie w pożodze obłoków, Za wysokie są te niebiańskie progi, Ciałem bogaty, acz duchem ubogi Człowiek, który sięga poza zmysł wzroku.   Tyle krwi Słowian wciąż i dzisiaj płynie, Czerwień jej płomień przypomina z lekka, Jak ten ognisty płyn, który to w czynie -   Z ciał poranionych przez oręż wytryska. Mówię obcym bóstwom dzisiaj - głośne nie! Powstaje z martwych chramu żywa... mekka.
    • pomalowani  światłem lampionów i cieniem rabat rozwiązujemy kolorowe chusty tęczy   na wpół materialni w świętej niepamięci   drwimy z próżni      
    • O ile świat w międzyczasie nie rozpadnie się w pierwociny, marne zalążki całkiem nowych kalendarzy i zegarów mierzących zupełnie inaczej.   Wszystkie słowa zostaną unieważnione, zapisane karty posłużą jako konfetii, tylko nie będzie komu wznosić toastów, kieliszki zamarzną w opróżnionej przestrzeni.   Oczywiście to mało prawdopodobne, więc będę musiał usiąść nad kartką, cholernie pustą i ją wypełnić strasznie nierównym pismem.   Ech, przekleństwo nawiedzonych.
    • Zdecydowanie piekło, zresztą tam mam wielu znajomych...
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...