fala

idę, mając nadzieję
wiatr mi w oczy wieje

choćbym chciała,
dużo zapału miała

nie pozbędę się świadomości,
o braku czyjejś obecności

lecz po chwili niedługiej,
jakoś trudniej
mi oddychać

a zegar niewidoczny,
tak nagle
zaczyna tykać

czy to się właśnie stało?
czy moje serce zakołatało?

czy policzki me
pokryły się różą?

bo właśnie zostałam zatrzymana
przez falę dużą

falę błękitną,
czystą
i przejrzystą

mogę próbować coś z niej odczytać
lecz nie zaryzykuję
i nie odważę się zapytać

choć ona,
ta fala,
czasem powiedzieć umie więcej,
niż księga słów cała,
gdy z tyłu zaciera ktoś ręce

ta fala

w kolorze błękitu czystego,
lustruje mnie,
a ja
nie chcąc tego,
szukam wyjścia szybkiego

jednak uciec mi nie będzie dane,
o nie

bo to chwile zmarnowane,
jedna, dwie...

ale skąd mam pewność mieć,
że ta druga,
zielona,
bardziej stęskniona,
nie zatrzyma go tak,
jak on mnie?

co jeśli on wie?

bo jeśli jedno spojrzenie
tak wiele powiedzieć potrafi

skąd mam wiedzieć,
że to nam się jeszcze kiedyś przytrafi?
 

To zapewne wiersz o miłości :)

zgadza się;)

Pierwsze serce na szczęście :)

@ester A ja lubię wiersze o miłości!

I co? Czy nowa obecność się pojawiła? Czy fale zostały dobrze odczytane?

Fale zginęły w morzu, uspokoiły się. Ale przyszły nowe:)

No to nie pozwalaj im się uspokoić tylko wzbudzaj je mocno, by powstały kolejne piękne wiersze o miłości. :-)

Tym razem nie dam im zasnąć:)

Tylko daj nam poczytać o nich, proszę. :-)