Czas stracony

Przekaz trafia na podatny grunt. :)

Bardzo się cieszę, bo ma trafiać. :)

Ten przekaz jest uniwersalny.

A, bo wiesz... naprawdę mam dość dzisiejszego tempa życia. :)

Opisałem to kilka postów wyżej w sumie więc nie będę się powtarzał ale coraz większe tempo kiedyś zabije w nas człowieczeństwo.

Ale zapadanie w sen też nie jest wyjściem, bo później się mści... Trzeba za światem nadążać, nie ma rady - pozostaje tylko pytanie: JAK?

Zaślepienie w dążeniu do tego by mieć więcej i szybciej to własnie jest ten sen, o którym piszę w sonecie. Z takiego snu można obudzić się starym i uświadomić sobie, że tak naprawdę nigdy nie było się szczęśliwym. :)

A jak? Tutaj chyba każdy musi sobie znaleźć indywidualne rozwiązanie.

Można też się zbuntować i zatrzymać w czasie jak Amisze... Odrzucić postęp i udawać, że można żyć w swojej własnej bańce czasoprzestrzennej... To też jest sen. A później można się nagle obudzić, gdy się okaże, że człowiek czuje się jak istota z innej planety...

Wewnętrzna emigracja też nie jest wyjściem.

Zgadzam się, że każdy musi znaleźć własne rozwiązanie, nie ma tu jednej recepty dla wszystkich. Ten, który gna - musi zwolnić. Ten, który się wlecze - musi przyspieszyć...

Oczywiście, że tak. Nie można popadać z jednej skrajności w drugą. :) W życiu trzeba się jednak rozwijać, a rozwój rzecz jasna pochwalam i to bardzo. :)