Król upadły

Król upadły

Gdy serce króla gaśnie, gdy w ciszy zapada,
Godzinę martwą biją, odtąd po wsze czasy,
Zegary wszelkie jego, otchłani kompasy,
Szykując w podróż władcę, bezkresów nomada.

Król czarne dzierży berło, przestrzeni i czasu,
Wszechświata on watażką, próżni magnaterią,
On słońc i planet zgubą, nasycon materią,
Pożądać wiecznie będzie, gwiezdnego popasu.

Lecz zgaśnie król ciemności, z inne wespół pany,
Gdy za miliardy epok, jeno czerń zostanie,
Król przezwycięży króla, skończą się tyrany,

I zapanuje pustka, śmierci jazgotanie.
Nie będzie już wędrowca, co wiecznie wygnany,
Podziwiać miałby cudy, nim koniec nastanie.

---

Tymże sonetem pragnę się przywitać, ponieważ to mój pierwszy post. Interesuję się poezją okresu romantyzmu i czasami próbuję coś samodzielnie napisać. 

Tytułowy król upadły to gwiazda, która umiera i staje się czarną dziurą, postrachem wszechświata, wokół którego zamiera czas, i którego boją się wszystkie królestwa żywych.
Takich królów jak ten opisany w sonecie są setki tysięcy i przez miliardy lat zawsze dochodzi między nimi do bratobójczej walki. Jeden władca wchłania królestwo drugiego, to nieuniknione.

A gdy już wszyscy władcy pomrą, jeno pustka zostanie w wiecznie rozszerzającym się uniwersum.

Pozdrawiam poetów!

Witam na forum, fajny sonet:) Pozdrawiam.

Bardzo ciekawy sonet :)

Dziękuję, cieszę się, że się podoba. :)

Witaj na forum. Duży plus za formę wiersza. Ale dla mnie temat jest  zbyt patetyczny i wzniosły, daleki od teraźniejszości, język też archaiczny. Fajnie, że pasjonujesz się romantyzmem, wobec tego spróbuj napisać sonet o czymś współczesnym. Jestem pewna, że wyjdzie Ci świetnie. Powodzenia;))

Cześć Wędrowcze. Witam. Sonet piękny, szczególnie:

Oj, dużo mam do powiedzenia, jam gaduła. Wrócę jeszcze. 

Fajne są archaizmy.    Justyna. 

O współczesnych rzeczach powstaje sobie po cichu poemat dygresyjny, ośmiozgłoskowcem pisany. ;)

W takim razie czekam niecierpliwie :)

Jeszcze troszkę poczekasz. Mam już co prawda dobrych 10 stron A4 ale wiesz... jam nie Byron. ;)

Oczywiście.

Co 10 stron??? To poemat jakiś!

No tak, poemat pełna gębą ;)

Ośmiozgłoskowcem? Będzie ciekawie. Oby temat nie był nudny.

Nie wiem kiedy to skończę. Dopisuję historię kiedy mam wenę. Nie czuję ciśnienia. 

Nic na siłę. Poezja to nie wyścigi.

Hej!

Witaj Wędrowcze.

Jak dla mnie trochę nazbyt stylizowany.  Jednak doceniam formę, zwłaszcza rymowaną.

Życzę powodzenia i pozdrawiam :)

Dziękuję za opinię. Staram się dostosować do stylu epoki. Podobnie wtedy pisano. Zdaję sobie sprawę, że język ten może wydawać się dziś archaiczny ale osobiście bardzo tę formę lubię. ;)

Czuję się pozdrowiona przez Bayrona :))

Szczerze mówiąc trochę za daleko do tyłu jak dla mnie. Przeszkadza mi język, zupełnie jakbym była przedpotopowa ;)

Nic to, przeżyjemy i pseudo-Bayrona. Czekam na coś więcej, zanim usłyszysz ode mnie hymny pochwalne ;P

Pozdrawiam poetycko :)

Dla niektórych taki styl może być przyciężki

Oby nie z przesadą, bo zamieni się w manieryczność.

Mam nadzieję, że czasem odpuszczasz :)

Hehe tak, jak najbardziej. Pracuję od jakiegoś czasu nad cyklem sonetow nocnych. Ten tutaj jest jednym z bardziej hmm... wyegzaltowanych, nazwijmy to.;)

No wiesz, jakby kto przejechał moją ulicą na koniu,

zrobiłby na mnie spore wrażenie. Póki co spodziewam się samochodów, takie czasy mamy.

Nadmierna egzaltacja może być trochę śmieszna,

a tego byś chyba nie chciał.

Pozdrawiam życzliwie :)