powidok

noc coraz bardziej przypomina ciebie
wygładzając nierówności
wciska pod powieki światło
dociera głęboko
w miejsca gdzie martwe linie 
nabierają kształtów

i jest coś jeszcze

puls 
który każe zatrzymać obraz
w pojedynczych smugach zanurzam palce
dotykając miękkiego płomienia
wykradam światu 
ostatnią iskrę

Podoba się :-) Dobrze, że wróciłaś. :-)

Oddaliłam się tylko na chwilkę;) Dzięki Kobruś, to miłe:) 

Myślę, że jednak... nie ostatnią... ;) iskrę.

Co do wiersza, pasuje mi wszystko, tytuł bardzo dobry i treść, która jest w sam raz, bez 'nadgadań' itp.

Pozdrawiam.

No cóż Natka, to się okaże:) Pelka jednak dała sobie łostatnią szansę:)

Nie będzie więcej świata rozdrapywać. Myślę, że powidok zostanie na dłużej;)

Dziękuję że byłaś, pozdrawiam. 

Wszystko mi się podoba, ale myślę, że światu nie można zabrać ostatniej iskry, bo to jest nierealne. Można z wielu jedną wziąć. Ale to tylko mój sposób spostrzegania. Pozdrawiam:))

to dośc zagadkowe skojarzenie z tą ostatnia iskrą

mi sie kojarzyz   zbólem , cierpieniem w samotności pośród nocy , kiedy to czuje się bicie właśnego serca

pozdrawiam Kredens

 czasem krzesanie iskry z "miękkiego płomienia" daje efekty. Tylko dlaczego ostatnią ;)

Przepraszam za frywolność, ale nie mogłem się oprzeć,

ani podeprzeć :)

Ciekawie piszesz, pozdrawiam.

Marysiu nie zawsze wszystko musi być aż tak prawdziwie wiarygodne. 
Jak to śpiewa Marylka są dwa światy i nas jest dwoje.
Czasami to co jest tak bardzo nierealne w jednej chwili może stać się prawdziwe. Dzieje się tak za sprawą nie tylko wyobraźni i tego co nienamacalne, ale też w jaki sposób i na ile jesteśmy w stanie wziąć sprawy w swoje ręce. 
Mało tego każda iskra jest inna i każda może być ostatnią. 
Dziękuję za Twoje słowo, pozdrawiam.
 

Stary Kredens, bardzo mi miło że próbujesz rozwikłać. Powiem Ci że coś w tym jest. Dzięki.

Jan_ko, a kombinuj, kombinuj:D 
Miło że zajrzałeś. 

Krzesanie iskry z miękkiego płomienia z reguły właśnie daje efekty:P

Sporadycznie tylko nic nie wychodzi;)

I wcale mnie nie przepraszaj, znam się:)

A tak poważnie, to może po prostu peelka nie ma już siły walczyć tzn krzesać tego ognia:) 
Ta iskra jest jak nadzieja, ale i ta w końcu umiera... ostatnia. 
Dziękuję, że coś Cię zaciekawiło, pozdrawiam.
 

Tak, masz rację. Poezja to wyobraźnia, a nie wyrafinowana logika.