wyszliśmy

Wyszliśmy na pustynię
ja z twoją ręką
myślami nieobecna

w przyrodzie nic nie ginie
prosząc o przeszłość
ona też przeszła

i trawnik i czas
poczucie beznadziei
idziesz jak dziecko
nie ma już nas
gdybyśmy chcieli...

Wyszliśmy w mroki
świat spod powieki
liczę twoje kroki
w piasku i wtedy
nie rozumiem nocy

jej fenomenu i blask
nocnych gwiazd ulicy
w jej pragnieniu to las
z naturą sen utulimy

piękne baśnie
bajkowe wierszyki
nasze waśnie
straszne krzyki
pod powieką trwa taniec
nie kończy się, nigdy.

(jak wyszliśmy?)

Jestem na tak, są niezłe fragmenty, choć wymaga dopracowania. Po co wers w nawiasie? Po co w ogóle?

bb

Ten wers jest poza wierszem, ot takie pytanie ;) Jestem świadom niedopracowania i bardzo dziękuję za opinię ;) Pozdrawiam

"ja z twoją ręką"?

Ręka odcięta?

Trochę to brzmi makabrycznie.

Poza tym, jak powyżej.

Kiedyś napisałem coś takiego:

Wydaje mi się, że nieco podobne w wymowie.

Pozdrawiam :)

Bardzo konstruktywny komentarz i wart zamieszczenia ;) A co do całości wiersza, jeszcze sprawdzę, chociaż początek wydaje się faktycznie podobny w wymowie ;) Pozdrawiam i dziękuję :D

Ta zwrotka przypomina mi średniowieczne Dance Macabre oraz karwały w Wenecji - dość krwawe przed wiekami. 

Jednak powrócę jeszcze do wiersza, bo trochę nie bardzo rozumiem pewne frazy. Ale powrócę, jak wspomniałam. 

Justyna. 

pierwsze dwa wersety, moim zdaniem świetne. Trzymałbym się tego klimatu,

trochę brzmi - jak byście po kresce szli ;)

ale w tym dobrym znaczeniu "myśli ciut oderwanej",

a jednak wyrażającej sporo i fajnie, że dosłowności niewiele.

Pozdrawiam.

Bardzo dziękuję janko ;) pozdrawiam :D