Nihilistyczna podróż masochisty

Szybowałam nad płucami zaświatów
na dźwiękoszczelnych skrzydłach
pożyczonych od przyszłości

Połykałam ostrza wiatru, a Cirrusy
topiły swą biel w pachnidłach
Badałam prawa ciągłości,
gdy na łąkach rozkwitały krokusy
Lecz te kwiaty były poza prawem,
więc cóż by mnie i moje cierpienie
miały one interesować?

Mknęłam aż dotarłam niebawem
zdaje się do jednowymiarowej klatki
za której to progiem miałam poznać wolność
A tam zastała mnie

Świętokradcza cisza w czarnogardłej próżni

Nie. Nie uciekłam.
Wyjęłam lornetkę. Skupiłam wzrok w jednym punkcie,
czekając kiedy popłyną mi łzy.