Transcendenty a transcendalny

Jeden Bogiem na Marsie
Drugi jego możnością
Jeden zimny przebiegły
Drugi ciepłem miłością

Jeden stwarza warunki
Drugi bezwarunkowy
Jeden surówkę trze z marchwi
Drugi nicości osnową

Na jednym opierasz swe ramię
Na drugim nadzieję i wiarę
Na jednym zrzucona bezsilność
Na drugim w sercu się ganisz
Na jednym całe zło świata
Na drugim jego skalanie

Z jednym idziesz przez życie
Z drugim w obecność swą sięgasz
Z jednym wierzysz wciąż w cuda
Z drugim zaglądasz w kalendarz
Z jednym w piasku zababawki
Z drugim nie ma już łaski. 
 

Druga część tytułu mi nie bardzo. Rozumiem, że chodzi o nienamacalne i  namacalne, zatem transcendentalny nie bardzo mi tu pasuje jako drugi człon. I w ogóle górnolotny tytuł do treści. Moim zdaniem. Ale nie musisz się z  nim liczyć. ;-)

1. wykraczający poza zasięg doświadczenia i poznania ludzkiego;
2. zewnętrzny wobec czegoś

w filozofii: będący warunkiem poznania, odnoszący się do apriorycznych form poznania

Dziękuję za Twoje uwagi. Niestety tytuł nie może być tu inny ponieważ to z rozważań nad tymi dwoma pojęciami powstał pomysł na ten wiersz. Więc być może brzmiący górnolotnie tytuł nie ma na celu podniesienia rangi wiersza a naprowadzać na zrozumienie. I nie do końca chodzi tu o to co namacalne i nienamacalne. Różnica pomiędzy b ogiem transcendentym a transcendentalnym jest o wiele bardziej subtelna. Pozdrawiam. 

Dziękuję za trafny komentarz. Pozdrawiam serdecznie. 

Szczerze, to ja podzieliłam, że jedno to Bóg, drugie to człowiek. :-) stąd mi nie pasowało.