Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

manipulanci


Andrzej_Wojnowski

Rekomendowane odpowiedzi

manipulanci demokracji

czym jeszcze chcecie mnie zaskoczyć

tym rozmodlonym tłumem wiernych

z bielmem pogardy zamiast oczu

obietnic mannę bez limitu

rzucacie tłumom niewolników

jak coś nie wyjdzie to krzyczycie

to była wina poprzedników

 

nowe realia malujecie

przykryte płachtą dobrobytu

by wszystkim żyło się nam lepiej

wciąż rozdajecie bez limitu

lecz kiedyś za to ktoś zapłaci

nie jego dzieci bo ich nie ma

a tego kota ktoś przygarnie

bo przecież to nie kocia wina

 

a ty Prezesie telewizji

z koroną królów na ekranie

z uśmiechem delikatnie śliskim

muzyką w górach tłumy mamisz

i ciągle władzy dupę liżesz

że tobie to się już nie nudzi

podajesz informacje miłe

a ciemny lud to wszystko kupi

 

wy wszyscy którzy im wierzycie

tym z nowogrodzkiej i tym z Torunia

zacietrzewieni patriotyzmem

obrońcy Polski przed złą Unią

czy nie widzicie że ta Ona

nie jest naprawdę taka głupia

nie jest też biała, ani czerwona

a wy ją chyba macie w dupie

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Witaj Andrzeju mocno ale jak widzę szczerze pojechałeś - zgadzam się 

z tym co napisałeś o rozdawaniu - ileż można  - faktycznie

to w końcu wybuchnie - a najgorsze w tym wszystkim to że ten 

który tym kieruje nigdy nie odpowie za  te błędy bo jest

tylko zwykłym posłem - zgoni to wszystko na innych.

                                                                                                                              Pozd.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Andrzeju, dziękuję za te słowa. B. identyfikuję się z Podmiotem Lirycznym wiersza. 

 

 

Tak eliminowano elity w czasach najgorszych "zamordyzmów". Ukrainę - tak żyzną zamieniono na początku lat 30. XXw. w krainę głodu, gdzie dochodziło do kanibalizmu. 

 

Lekcewazenie nawet najmniejszych przejawów nienawiści jest zbrodnią. 

 

Orwell kiedyś powiedział:

 

Nie napisałem "Roku 1984" jako poradnika, ale jako przetrogę

 

Ten wers jest taki , że drżę z bezsilności i chce mi się wyć:

 

:((( 

Ś.P. Kora swego czasu śpiewała:

 

 

Justyna. 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Poniosło Autora, oj poniosło. W sumie, nie dziwię się. Nie za bardzo lubię porównania do osób rzeczywiście piastujących jakieś tam stanowiska. Wg mnie, każda miniona opcja, czy obecna, ma swoje grzechy za uszami, pośród nich nie ma świętych, a to z kolei, jest wynikiem macek/układów międzynarodowych, które nie raz, nie dwadzieścia razy, wiążą politykom ręce, bądz wręcz nakazują, że coś ma być tak, a tak zrobione. Nikogo nie usprawiedliwiam, ja im czasami współczuję, czasami...

Co do wiersza, należy pochwalić warsztat i ogólnie, jest temat.

Pozdrawiam.

 

ps. Justyna, fajny dałaś komentarz.

Edytowane przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Nie zgodzę się - jedni i drudzy siebie warci.

 

Aaa... 

 

ta O. to P., a nie U.? - a to przepraszam, nie wypowiem się (taka odcinka od białych, czerwonych, brunatnych). Źle słowa ułożyłeś, jeśli nie wiadomo, o której "pani" mowa. Trochę też za bardzo w patos idziesz w tekście - więcej zadzioru, jak we fragmencie:

 

by wszystkim żyło się nam lepiej

wciąż rozdajecie bez limitu - to to świętne słowa

 

lecz kiedyś za to ktoś zapłaci - noż, ktrde, ja już się dorzucam! A Ty?

 

Pozdrawiam.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Kiedyś napisałem ten tekst, gdy niszczono radiową Trójkę.

Ale ten tekst jest coraz bardziej aktualny i proroczy.

Można się już bać.

 

Bez wstydu patrzysz na swoje odbicie w lustrze.

Masz swój świat wartości i zasad.

Czujesz się częścią jakiejś wspólnoty.

Codziennie dbasz o bezpieczną przyszłość dla siebie i bliskich.

Masz już miejsce, gdzie czujesz się bezpiecznie lub szukasz go jeszcze.

Jesteś dumny z bycia Polakiem.

Masz swoją Ojczyznę dużą i małą.

 

Jestem jednym z was.

Czuję to samo.

 

Mam dziś prawie sześćdziesiąt lat.

Od najmłodszych lat w moim życiu było radio.

Kiedyś lampowe, trzeszczące.

Z Matysiakami i „Podwieczorkiem przy mikrofonie”.

Potem pojawiła się Trójka.

Najpierw mono, potem stereo.

Słuchacze Trójki dobrowolnymi wpłatami wspierali budowę jej nadajników stereofonicznych.

To jest nasze i moje Polskie Radio.

Z szacunku i uznania w 2015 roku przyznano mu godło „Teraz Polska”.

 

W pamięci każdego Polaka tkwi bolesny obraz. - rok 1939, barbarzyńska horda wyłamuje szlaban graniczny, godło Rzeczypospolitej rzucając na bruk.

 

Marsz barbarzyńców trwa jednak nadal. Zmieniają się tylko ich stroje, języki i barwy.

Na twoich oczach pochód barbarzyńców dociera do budynku Polskiego Radia.

Barbarzyńska horda zrywa godło „Teraz Polska” i rzuca je na bruk.

 

Marsz barbarzyńców trwa nadal.

Już blisko świata twoich wartości i zasad.

Już blisko twojego poczucia wspólnoty.

Już blisko od bezpiecznej przyszłości twojej i twoich bliskich.

Już blisko miejsca, w którym czujesz się bezpiecznie.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Waldku, starałem się nie nakręcać spirali nienawiści. To wersja lajtowa. jak bym chciał pojechać naprawdę to było by tak:

 To kurwa już koniec milczenia mam dość

Nie będę pokorny zwycięża ma złość

Poprawność odrzucam bo w dupie mam ją

Mój wybór jest prosty zwycięstwo lub zgon 

Co znaczy to życie gdy wzór jeden jest

Jak myślę inaczej mam gorzej niż pies

Standardy są jedne ja mam spełniać je

Kto ich nie przyjmuje nie znaczy dziś nic 

Dość kurwa milczenia pierdolę ten świat

Co niszczy jednostkę bo większość głos ma

Owieczką nie będę co idzie na rzeź

Już karku nie schylę i nie cofnę się

 

 

Dziękuję i pozdrawiam

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • stoję  wpatrzony w lustro  a świat  świat przechodzi obok  chciałbym  mu coś powiedzieć    może...  nawet wykrzyczeć    brak odwagi   4.2024 andrew  
    • (Na motywach powieści „Piknik na skraju drogi”, Arkadija i Borysa Strugackich)   ***   Dlaczego wylądowali? Nie wiadomo. Zostawili w powietrzu dziwnie mżące kręgi, które obejmują szumiące w nostalgii drzewa.   Które kołyszą się i chwieją w blasku księżyca albo samych gwiazd… Albo słońca... Albo jeszcze jednego słońca…   Powiedz mi, kiedy przeskakujesz płot, co wtedy czujesz? Nic? A co z promieniowaniem, które zabija duszę?   Wracasz żywy. Albo tylko na pozór żywy. Bardziej na powrót wskrzeszony. Pijany. Duszący się językiem w gardle.   Sponiewierany przez grawitacyjne siły. Przez anomalie skręcające karki.   Słońce oślepia moje zapiaszczone oczy. Padającymi pod kątem strumieniami, protuberancjami…   Ktoś tutaj był (byli?) Bez wątpienia.   Byli bez jakiegokolwiek celu. Obserwował (ali) z powodu śmiertelnej nudy.   Więc oto razi mnie po oczach blask tajemnicy. Jakby nuklearnego gromu westchnienie.   Ktoś tu zostawił po sobie ślad. I zostawił to wszystko.   Tylko po co?   Piknikowy śmietnik? Być może.   Więcej nic. Albowiem nic.   Te wszystkie skazy…   Raniące ciała artefakty o upiornej obcości.   Nastawiając aparaturę akceleratora cząstek, próbujemy dopaść umykający wszelkim percepcjom ukryty świat kwantowej menażerii   Przedmioty w strumieniach laserowego słońca. W zimnych okularach mikroskopów…   Nie dające się zidentyfikować, obłaskawić matematyczno-fizycznym wzorom.   Bez rezultatu.   *   Zaciskam powieki.   Otwieram.   *   Przede mną pajęczyna.   Srebrna.   Na całą elewację opuszczonego domu. Skąd tutaj ta struktura mega-pająka?   Pajęczyna, jak pajęczyna…   Jadowita w swym jedwabnym dotyku. Srebrzy się i lśni. Mieni się kolorami tęczy.   Ktoś tutaj był. Ktoś tutaj był albo byli. Ich głosy…   Te głosy. Te zamilkłe. Wryte w kamień w formie symbolu.   Nie wiadomo po co. Kompletnie nie do pojęcia.   Milczenie i cisza. Piskliwa w uszach cisza, co się przeciska przez gałęzie, żółty deszcz liści.   W szumie przeszłości. W dalekich lasach. W jakimś oczekiwaniu na łące…   Elipsy. Okręgi.   Owale…   Kształty w przestrzeni…   Fantomy przemykające między krzakami rozognionej gorączką róży. W strumieniu zmutowanych cząstek. Rozpędzonych kwarków…   Rozpędzonych przez co?   Przez nic.   Po zapadnięciu mroku liżą moje stopy żarzące się lekko płomyki. Idą od ziemi. Od spodu. Ich obecność to pewna śmierć.   Sprawiają, że widzę swoje odbite w lustrze znienawidzone JA.   W głębokich odmętach  schizoidalnego snu. Zresztą wszystko tu jest śmiertelne i tkliwe. Pozbawione fizycznego sensu.   (Kto chce skosztować czarciego puddingu?   Bar za rogiem stawia)   Dużo tu tego. W powietrzu. I w ziemi.   W nagrzanych od słońca koniczynach, liściach babiego lata.   Krążyłem tu wokół jak wielo-ptak. W kilku miejscach jednocześnie.   I byłem wszędzie. I byłem nie wiadomo, gdzie. Tak daleko na ile pozwala wskrzeszany chorobą umysł   Tak bardzo daleko…   Wystarczy dotknąć złotej sfery, aby się wyzbyć wstrętnego posmaku cierpienia…   Gdyby nie ta przeklęta wyżymaczka, która zachodzi śmiertelnym cieniem drogę…    (Włodzimierz Zastawniak, 2024-04-20)      
    • Powiem tak, Dziewczyno - lecz się, niekoniecznie przez pisanie. Kiedyś się udzielał Kiełbasa, czy coś takiego. To było równie prostackie i wulgarne. 
    • - A na groma ta fatamorgana... - A na groma ta fatamorgana?    
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        W tym cała rzecz, że logiką płata czasami figle artystom OBRAZ, wywrócił  farby kwantem fizyki, chemii — człowieka zakrył kolorem   Ponoć w Mordnilapach właśnie zachowany czar w języku daje myślom możliwości postrzegania tego wątku w sztuce malowanej — O bok! Mózgu   Dzięki bardzo, że zechciałeś się przyjrzeć całości, jaka daje więcej pytań niż odpowiedzi, na których głównym filarem — tak mi się wydaję —  jest środkiem.   Pozdrowienia!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...