zasiałeś ziarno

zasiałeś ziarno wiosną
by słuchać rośnięcia trawy
miałeś świadomość
wszystko jest stworzeniem ludzkim

wchodziłeś białymi drzwiami powietrza
w czarną uliczkę świątyni
wiedziałeś
wysłuchanie świata
wymaga cierpliwości
jak malowanie witraży  na szybie
dążyłeś do prawdy
kim byłeś
w znoszonym życiu

wynurzałeś się powoli
z mlecznej zasłony przedświtu

Witaj Wojciechu -  podoba mi się  - wysłuchanie świata
wymaga cierpliwości - super prawda.

Wiersz na serduszko.

                                                                                                            Pozd.

Witaj Waldku - dziękuję ze czytasz moje wiersze. Pozdrawiam

dziękuję również za głos.

Wojciechu, dwa ostatnie wersy... udam, że ich nie ma, natomiast szepnę, jeśli można, aby po...

"dążyłeś do prawdy" dać spację, a końcówkę zapisałabym.. kim jesteś w znoszonym życiu..

no, chyba, że 'on' już nie żyje, to "byłeś". To znoszone życie, bardzo mi na tak.

Wyżej, to tylko moje sugestie, jak nie pasuje, zostaw jak jest.

Pozdrawiam.

dziękuję za komentarz, już poczyniłem pewne zmiany. Pozdrawiam