Kurs autoportretu

A ja wam powiem.

Co wam powiem?

Powiem, że leciałem rakietą!

Wielką, czarną i ognistą.

Taką wielką!

I szukałem Boga,

Ale tam jest tak pusto,

Że to ja byłem jedynie istniejący.

Stworzyłem sobie Boga.

Ot, narysowałem

I powiesiłem nad lustrem.

Ojoj! Niedobrze.

Niestety, nie zaciekawił. Nic tu odkrywczego. Ot samouwielbienie, tyle.

Pracuj nad warsztatem autorze, pozdrawiam.

Może to tylko pewna ironia zawarta w wierszu ...co do ostrego kmntu tetu :)

Nie zobaczyć w lustrze boga, to już wiele.

Intryguje mnie, czy w pustce podziwianej przez poetę faktycznie niczego nie ma (Teksański).

Mnie się nie udało zaprzeczyć istnienia wszystkiego.

Ja wiem czy taki ostry? Chyba nie:)

Napisałam tylko o swoich odczuciach. Owszem wzięłam ironię pod uwagę, ale mnie nie rozbroiła, nie poczułam klimatu:D 

Iw, pozdrawiam.

Nie zobaczyć boga - a zobaczyć siebie - to wiele!

Fajnie, że nie udało Ci się zaprzeczyć istnienia wszystkiego - byłbyś skończony :)