Ponury bukiet

Z wolna zaglądam do kramu florystki

niechętnie podziwiam roślinne barwy

i staram się wybrać te arcy-piękne

podchodzi kwiaciarka i hucznie kwili

żem ładny że panna szczęście posiada

bom prezent sprawuję mocno kochając

ona wybierze coś specjalnego

wszak luba popaść ma w zachwyt

krząta się między kwietnym regałem

dobiera kolory profesjonalnie

stara się zająć mnie konwersacją

pyta o wspólne chwile

chwaląc się swoim rozpustnym życiem

nieśmiało ukradkiem łzę ocieram

i niby przytakuję bez tłumaczenia

gdy trzymam w ręku ten pęczek cudowny

kroczę powoli w jej stronę

nogi me gną się w zaspach oziębłych

lecz idę do niej czym prędzej

mijam cierpiące duszyczki z marmuru

wreszcie przystaję przy tej właściwej

ciążące kolana drżą rozpaczliwie

krople rozpaczy wilżą ten posąg

staram się wtulić i poczuć jej dotyk

samotne wargi w bezdźwięcznym ruchu

kreują miękkie słowo - “dlaczego?”

Jest to mój drugi wierszyk, który zamieszczam na tym portalu, zatem po raz kolejny proszę o szczere opinie na jego temat. :)

Smutny, ale podoba mi się 

Dziękuję bardzo za opinię. :)