Zimowe przemyślenia

Idę na spacer przez puste ulice.
Po drodze mijam mroczne, szare kamiennice.
Widzę tylko blask latarni w oddali.
Gdzie się podziali wszyscy ludzie mali?

Kiedyś to miasto życiem tętniło.
Na podwórkach dzieci się tyle bawiło.
Nigdy nie brakowało ludzkiej życzliwości.
Nie istniały obojętność, strach oraz złości.

Dzisiaj bezinteresownie nikt nie pomoże.
Czy Ty to widzisz dobry Panie Boże?!
Co się z tym światem naszym podziało,
Że ludziom wszystkiego jest ciągle za mało?

W pogoni za pieniądzem, na nic nie zważają.
Zapatrzeni w siebie, innych w nosie mają.
Nie patrzą na żadnego innego człowieka,
Nie widzą, że życie im szybko ucieka.

Czy nie lepiej usiąść i chwilą się cieszyć,
Odpocząć, pomyśleć i się nie spieszyć?
Zastanów się człowieku póki masz czas
I nie zapominaj że żyje się raz.

Bo gdy dobiegnie koniec życia twego
I zapytają, co spotkało cię w nim pięknego,
To co im powiesz? Że je zmarnowałeś?
Bo rzeczom materialnym się tylko poddałeś?

Ciekawy wiersz, ale przydałoby się go wyrównać.  Są wersy 10, 11, 12, 13 i 14- sylabowe. Gdyby niektóre skrócić o sylabę czy dwie,  inne wydłużyć, żeby była jednakowa liczba głosek,  czytałoby się lepiej.  Pozdrawiam 

Cześć @Xalexx

 Wydźwięk Twojego wiersza jest dosyć ponury, ale przekaz istotny. Myśle ze możesz go nieco udoskonalić jeśli nieco zróżnicujesz rymy. Stosujesz tu rymy gramatyczne i bardzo dokładne. Jeśli nieco je urozmaicisz wiersz nabierze pełni. 

Niemniej to fajny początek. Witaj na forum :)

pozdrawiam